۲۲ آبان ۱۳۸۵

ای آشنایان ِ راز

از دفتر های قدیم
....................




.............
ای آشنایان ِ راز


..........................

نه ابرم که رعدم به مُشتی زند

زباران ِ من تشنگی بشکند

نه بر بستر ِ آبی ِ آسمان

زخونم شود سرخ رنگین کمان

نه کوهم که گر بشکند سینه ام

بر آب ِ روان خندد آئینه ام

نه سبز ِ بهارم ِ نه بادِ سحر

که تا با بهاران شوم همسفر

نه گیسوی خورشید با شانه ام

نه مهتاب ، شولای کاشانه ام

نه هیهای طوفان بروبد مرا

نه امواج ِ دریا بکوبد مرا

نه موجم که با صخره جنگ آورم

نه مدّم که ساحل به چنگ آورم

نه خوابم که آبی خرابم کند

نه آبم که وهمی سرابم کند

نه شب ریزد از بال ِ پیراهنم

نه باران بَرَد ظلمت از دامنم

نه آن باغبانم که گُل پرورم

وز آن دامنی خلق را آورم

نه تن پوش ِ آنم که بی جامه ای ست

نه خطِّ امیدی که با نامه ای ست

نه چوپان به صحرا نوایم کند

به نی ریزدم ، هایهایم کند

نه این جام ِ خون را چراغی کنم

دلی آتشی بر اجاقی کنم

نه در نغمهء آبیاران شوم

نه در نالهء سوگواران شوم

نه گـَردی شوم گردش ِ باد را

نه بُرجی شوم شهرِ فریاد را

نه اوج ِ سپیدار بیند مرا

نه تیری که در دل نشیند مرا

نه مُرغی که صید ِ عقابی شوم

نه شعری که زیب ِ کتابی شوم

نه کوهم ، نه ابرم ، نه باران ، نه باد

نه راهم بود بستر ِ امتداد


من آن موج بر برکهء ساکنم

که با ریگِ بازیگران می زنم

اگر کودکی ریگ در آب زد

مرا آب گویی که بر خواب زد

به یک لحظه در آب ظاهر شوم

پس آنگه نهان با دوائر شوم


گر اینم ، کجا شد من ِ راستین ؟

چه دستیم زد ، وز کدام آستین؟


عزیزانم ، ای آشنایان ِ راز

گر اینم، مرا زی من آرید باز .... ـ

............................................................................

پاریس ، دیماه 1358

هیچ نظری موجود نیست: