غزل

نگویمت که به گِردِ خطر نخواهم گشت

و گر بمیرم و از عشق برنخواهم گشت

هزار بار در اطرافِ هیچ گردیدم

بر این مُدوّر ِ باطل دگر نخواهم گشت

به گِردِ نقطه ، چو پرگار درنوشتم عُمر

بسی هَدر شدم ، اینک هَدر نخواهم گشت

در این میانه رفیقان رها کنید مرا

که صیدِ راه و اسیر ِ سفر نخواهم گشت

دلی ست بر کف و دریا روان و من با موج

چنان روان تر از اویم که تر نخواهم گشت

خبر کنید جهان را که ماهیان بُردند

مرا ، که گِردِ حریم ِ خبرنخواهم گشت

زخیر اگر کفنی گشت زیبِ پیکر ِ ما

خوشم که درخورِ تشریفِ شَر نخواهم گشت

شکسته بالی ام از آرزوی پرواز است

بگو مگرد؛ که بی بال و پر نخواهم گشت

...

عذابِ دربدَری می برم به بویهء آن

...
که در عذابِ دگر ، دربدر نخواهم گشت

....

م . سحر

...........

..........................

...........................................................