۱۳ آذر ۱۳۸۵

مطلق بیداد



............................................................

مُطلق ِ بیداد

....................................................................

.

خلوت ِ من قصهء فراق ِ وطن بود

قصهء دَه سال غُصه خلوت ِ من بود

زانچه کشیدم در این هوای روانسای

صد به خفا بود اگر یکی به علن بود

بارگه داغ و درد ساحت ِ دل بود

لانهء رنج و شکنج ، خانهء تن بود

ساغرم آکندهء همارهء زقّوم

بادهء من زهر در سفال ِ کهن بود

طعم ِ عدم داشت باده ای که به کف بود

بوی کفن داشت جامه ای که به تن بود

گُلخن ِ من بود اگرچه خیل ِ کسان را

غربت ِ من باغ ِ یاسمین و سمن بود

دوزخ ِ من بود اگر بهشت ِ زمین بود

تاوهء من بود اگر بهار و چمن بود

من نه به پای خود این طریق سپردم

سنگ ِ رهایم ، ستم فلاخن ِ من بود

خانهء اجداد پی سپردهء وحشت

پهنهء آشوب و پایگاه فتن بود

بر وطنم زیر ران ِ قهر و عداوت

خنگ ِ زمین باره ای گـُسسته رسن بود

بادی اگر بود ، آشیانه ربا بود

ابری اگر بود ، آسمانه فکن بود

سیل نوازنده بود و زلزله قواّل

صاعقه رقّاص و رعد دایره زن بود

گوش ِ زمان کـَر ز بس فغان و هیاهوی

جان ِ جهان خسته زین تنا و تنن بود

سرخوشی زاغ بود و عشرت ِ کرکس

شادی ِ خفّاش بود و عیش ِ زغن بود

بال فروبسته زین شقاوت ِ بی مرز

بر لب ِ قُمری سکوت گرم ِ سخن بود

وعدهء دین زی فراکجای بدآباد

شهرِ فضیلت نبود ، قعرِ لجن بود

زین ره تیغ و دریغ ، غایت و مقصود

خانهء رامش نبود ، بیت ِ حَزَن بود

هادی ملّت خدا نبود ، خطا بود

مصدر ِ دعوی دهان نبود ، لگن بود

جان ِ طبیعت در آستان ِ جنون از

نعرهء دجّال طبع ِ چاله دهن بود

خدعه زرهپوش ِ جهل بود و خرافات

کینه علمدار ِ مکر بود و محن بود


حاصل ِ صد نسل در حریق فِتـَن سوخت

حاصل ِ صد نسل در حریق ِ فِتـَن بود

مطلق ِ بیداد در کلام نگنجد

مطلق ِ بیداد ماورای سخن بود


طبع ِ مرا خار کین خلیده به دل بود

رنج ِ مرا جامهء قصیده به تن بود. ـ


پاریس ، یکم فروردین 1368
برابر با 22 مارس 1989

م . سحر

..............................

خوشنویسی های این صفحه از : یاشار