عالمی دیگر بباید ساخت وز نو آدمی
کویر است این جهان ، ای آهوی دشت
به گرد ِ تشنه کامی می زنی گشت
کــَران گم کرده صحرایی ست ، دریاب
که نفریبد سرابت در سر ِ آب ! ـ
گیاه و گــُل مجوی از خشکساران
زمستان را مگوی : « اینک بهاران !» ـ
که باغ و بیشه با ذات ِ کویری
جوانی می کند در عین ِ پیری
بسا خارا که پوشد جامهء گــُل
برآرَد وای ِ شوق از نای بلبل
اگرچند آن سرود از عشق خیزد
فریب این آبروی از عشق ریزد
به جای نوشواری شوکران را
منوش آن جام ِ کین را ، بشکن آن را
که جام ِ می فروشت را ز سویی
به زهر آلوده دارد کینه جوئی
کویر است این جهان ، وین باغ ِ تصویر
ندارد باغبانی غیر ِ تزویر
کویر است این جهان ، ور داد جوئی
ستم زین قصر ِ کژبنیاد جوئی
که معمار ِ نخستین ، پایه ننهاد
بُن ِ این کاخ جز بر خِشت ِ بیداد
تو در آن کوش تا یک بار ِ دیگر
جهانی نو کـُند معمـــار ِ دیگـــر
..........................................................
پاریس 12/12/1994
م.سحر