ای عُمر ، نامِ عشق به بازوی جان بکوب
وی دل، دُرای قافله را جاودان بکوب
گر ذلـتِ زمینی ات از آسمان رسد
فریادِ قهر بر سپرِ آسمان بکوب
قرآن که دامگاهِ تو آمد ، به چنگکش
برگیر و بر دهانهء آتشفشان بکوب
زنجیر اگر نتیجهء تفسیرِ آیه هاست
بافندگان ِ سلسله ات را دهان بکوب
نهبِ تو را چو از عَـلــَم ِ دین کنند دار
بیرق به فرق ِ دارزن و داروان بکوب
خشت ِ ستون برآور و بر راهبان بکوب
سنگین بر آزمونگر و بر امتحان بکوب
بنیان ِ فتنه درشکن و آشیان بکوب
با ابر ناله سرکن و با ناودان بکوب
آزادی است و راهِ دو صد ساله ناتمام
برخیز و طبل ِ پویه در این کاروان بکوب
ره کوفتند بر گــُذرِ ما گــُذشتگــان
چون رفتگان گــُذرگه نارفتگــان بکوب
انسان تویی ، زمان تویی و آسمان تویی
از خود نشانه ای ز خـدا بر زمان بکوب
از دل بگو به سر که:« تو را رای ِ پیر باد !»ـ
وز سر بگو به سینه که : «ا ی دل ، جوان بکوب !»ـ
خواهی میان ِ هاون ِ عُسرت به دست ِ حُزن
گندم نما جُــوی دو سه از بهــرِ نان بکوب ؛
خواهی برو به صفحهء مینای آسمان
شـَقّ اُلقَمــر برآور و رنگین کمان بکوب
این هردو باد بود ، چو وَهمت مُراد بود
پای خِــرَد به پیکرِ وَهـم و گـُمــان بکوب
بر جهل و کین و فتنـه حصارِ امان بکوب
گر گــُرزِ رُستمت به کف اندر نمی رسد
بر لوح ِ راستی رَقــَمــی پُـرتوان بکوب ! ـ
م ـ سحر
پاریس ، 22/1/2004
...........................................................................
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر