۰۸ دی ۱۳۸۵

برای دلاور پنجشیر


برای دلاور پنجشیر

احمد شاه مسعود

که تجسّم ِ مبارزه با ظلمت بود * ـ

.................................................


................................................



اگرچه با سر ِ سبز ِ تو سازگار نبود

زمانه را چو تو سروی به جویبار نبود

تو را که فخرِ دلیران ِ روزگار ِ منی

خدا گواست قرینی به روزگار نبود

دل ِ دلاورت ای شعلهء زمستان ها

دَمی نبُد که در اندیشهء بهار نبود

فغان که دورِ زمان بر مدار ِ ظلمت بود

وگرنه چون تو به دوران چراغدار نبود

چو آرزوی بلندت جهان گلستان بود

زمین به آفت ِ پَستی اگر دچار نبود

و گر سَموم ِ طبیعت گداز ِ دوزخ تاب

چنین به شهر و دیار ِ تو رهسپار نبود

و گر به نام ِ خدا بامیان و کابل و بلخ

چو قندهار گرفتار ِ گـُرگ ِ هــار نبود

تـَهمتـَنـا و ابو مُسـلِمــا و یعـقــوبــا

شهادت ِ تو چنین دور از انتظار نبود

گذشت پیک ِ خیال از جبال ِ هندوکــُش

گــُلی ندید و گیاهی که سوگوار نبود

به قــُـلــّه های شرف لاله ای نمی افروخت

که از دریغ ِ حضور ِ تو داغدار نبود


زهی هُنر که سَمندَت ز حادثات ِ زمان

چنان گذشت که بر دامنت غُبار نبود

....................................................................

پاریس ، 27/9/2001

م.سحر
...................................................................
*
احمدشاه مسعود یک قهرمان افغانستانی ِ میهن پرست، ـ

دوستدار ِ ایران و عاشق ِ شعر و زبان فارسی بود.
ـ
...................................................................
...................................................................................................................
برای خواندن متن فرانسهء این شعر ، روی نشانی زیر کلیک کنید : ـ
Version française

۰۴ دی ۱۳۸۵

سرباز زخمی ایران

این چهــرهء یک سربــاز هخــامنــشی است . ـ
تندیس او بیش از 2500 سال در خاک وطـن
شما برپا بود و گذشتهء پدران و اجداد شما را
نمایندگی می کرد. ـ
پیکراو گزند ِ دهشتناک ِ اسکندر وسعد وقاص
و چنگیــز و تیمــور را تــا همــین امروز تاب
آورده بــود . امــا دست یک بـــی وطــن رذل
آنهم در لباس همکار یک گـروه فــرهنـگی!!! ـ
یـک گــروه « فیــلمســاز» !!! چهــرهء اورا
اینچنین زخمـی و خـون آلود کـرده اسـت. ـ

خـبرش را بخوانـید واز این که در روزگاری
زیسته اید که دست و دشنه و تبـرِ نامردمی به
نشـانـه های غـرور وشـوکت اجــداد ونیـاکان
اینچـنین گستــاخ وبی پـروا گشوده مانده است
برخود بـلرزید و بـه حال نیاکان و بـر احوالِ
اهل ِ روزگار خود گریه ساز کنید. ـ
................................................................................................................
...............
........................................................................................................
سه رباعی برای
.....................
سرباز زخمی ایران
..............
................................................................
روزان و شبان ِ بیشمار ای سرباز

استاده بُدی دلیروار ای سرباز

دشمن به تو این ستم نکرده ست که کرد

نامردُم پَست ِ این دیار ، ای سرباز
..........................................
.......................
..........................
جان بُردهء بیست قرن و پانصد سالی

برخاکِ وطن ، گذشته را تمثالی

لوح ِ مَدنیتی ، نماد هُنری

!! ـ حالی بنگر که در کدام احوالی

.............................
......................
سربازِ غریبِ آشنا بودستی

پیغامورِ گذشته ها بودستی

زینگونه که مجروح به من می نگری

گویی پدرِ مرا نیا بودستی! ـ
..........................
.........................
پاریس ، 25/12/2006

م.سح
ر
.............................................
برای دیدن خبر میتوانید به آدرس زیر مراجعه کنید: ـ
یا به نشانی زیر: ـ

۰۱ دی ۱۳۸۵

بی کـِی کجـــا




بی کِــی کجا


...............................................


من آن بی زمانم در فضایی که از من نیست

ـ « گذر در کجا» یم در «کجا» یی که از من نیست

گذر زی کجا بودم که «کـِی» در «کجا» گم شد؟

چه یاوه ست « کـِی » جُستن به جایی که از من نیست

چه گـُم کرده ای ، دوری ، خدایی که از اویَم

چه وحشت به شیپوری ، خدایی که از من نیست

چو خاکستری در مُشت ، مرا بار ِ منـّت کـُشت

که هردم فروبُردم هوایی که از من نیست

کـَسیم از بُن ِ دندان ، صدا می زند هر آن

صدایی که در من هست ، صدایی که از من نیست . ـ

.................................................................................................
پاریس ، 15/12/1997
م. سحر
..........................................................................

برای خواندن متن فرانسه به این نشانی رجوع کنید:

Version française : ـ

http://sahargaahaan.blogspot.com/2006/12/sans-o-ni-quand-je-suis-celui-priv-de.html

................................................................................
........................................................................................................
این مقاله اخیراانتشار یافته است
ـ «شب یلدا» ،« صبح امید» و نماد پایداری در فرهنگ ایران
نشانی : ـ
یا : ـ

۲۴ آذر ۱۳۸۵

ای زمین ملرز

............

............................................
سه سال از وقوع فاجعهء بزرگ زلزلهء
بم گذشت. این شعرکه در همان روز ها
نوشته شده ، اکنون با یاد کودکانی که
خان و مان و مام و پدرو خویش و پیوند
به ویرانه سپردند ودر این جهان ِ سراپا
جور و بیداد به حال خود رها شدند در اینجا
روی این صفحات قرار داده می شود. ـ
.................................................................................

...................


به یاد رفتگان

و برای بازماندگان زلزلهء بم


ای زمـیـــــن مـلـــــــــرز


پروردهء هوای تو ام ، ای زمین ملَرز

دیری ست کاشنای تو ام ، ای زمین ملَرز

در لرزهء تو خانهء من می شود خراب

ویران ِ لرزه های تو ام ، ای زمین ملرز

فرزند و مام و جدّ و پدر را به کام ِ مرگ

با خود مبَر ، فدای تو ام ای زمین ، ملرز

گر اهرُمت به دست ِ هوسبازی خداست

نومید از خدای تو ام ، ای زمین ملرز

بی لرزهء تو نیز جهان عرصهء جفاست

گر ایمن از جفای تو ام ای زمین ، ملرز! ـ

ای گوی خاک و هستی و فریاد و عشق و درد

عمری ست مُبتلای تو ام ای زمین ، ملرز

در دامن ِ تو ، مَهد ِ من ، ای مادر ، ای وطن

خاموشم و صدای توام ، ای زمین ملرز

هان ! ای زمین ملرز که می لرزدم وجود

گویی که من به جای تو ام ای زمین ، ملرز


جان ِ من است آن که به ویرانه می بری

بَم خانه و سرای من است ای زمین ، ملرز! ـ
.

..............................................................
پاریس 28/12/2003
م.سحر
.......................................................
برای متن فرانسه به نشانی زیر مراجعه کنید. ـ

می توانید
ترانهء« رسم زمونه »را روی تصویر هایی از ویرانه های بم ، ـ
با صدای رسول نجفیان از اینـــــجــــــا بشنوید. ـ

مکتوب


..........................................................................

دیدن سایت وزیر پیشین ارشاد آقای مهاجرانی و خواندن ِ سرلوحه
و دیباچهءـ «مکتوب»ـ ایشان الهام بخش این چند بیت شد ! ـ
پیداست که نام و اشارات سایت ِ «مکتوب»ـ ، بهانه ای و
وسیله ای بود برای اندیشیدن و نوشتن ابیاتی که
روی سخن نه صرفاً با ایشان ، بلکه با گروهی از ایرانیان دارد
که ــ باهزار تأسف ــ به هردلیل، در بنای قلعهء استبداد دینی شرکت جُستند
و به خشت و سنگ و مـِلات و آجر این «مدینهء رذیله» بدل گشتند
و هزار افسوس که در میان آنها انسان هایی نیز
یافت می شدند ، که شرافت و روح و وجدانشان
سزاوارِ چنین سرنوشت دردناک و ندامتباری نبود! ـ
........................................................................................................




مکــتـــــــــوب
.....................

اوج ، مکتوب و پَست مکتوب است

به جهان هرچه هست مکتوب است

قلمت در کف است و لوح به پیش

دست برزن که دست مکتوب است

تیغ ِ نامردُمیت اگر روزی

جگری را بِـِخَست مکتوب است

تبر ِ کینـَت ار زمانی چند

بر نهالی نشست مکتوب است

ساقه ای را برید ، مسطور است

ریشه ای را شکست مکتوب است

دست ، دیریت رَهن ِ دشمن بود

حاصل ِ دست بست مکتوب است

تیرهائیت کز کمان بَدی

شُد و نامَد به شست مکتوب است

رنگِ آن خون ِ صاف ِ آهوی دشت

تلخ همچون کـَبَست مکتوب است

می نویسید ـ و نیک ! ـ پس هستید

نیست مکتوب و هست مکتوب است

نوشتان باد وقتِ درویشان


کز ابد تا الــَست مکتوب است ! ـ

.........................................



پاریس ، 15/12/2006

م. سحر

۲۲ آذر ۱۳۸۵

دانشجو می میرد

دانشجو می میرد
...................
ذلّت نمی پذیرد ! ـ

............................

برای اکبر محمدی
..........
که شرفِ نسل ِ خویش بود
...........................................

بر لوح شب ای شعلهء فریاد گذشتی

چون رعد خروشیدی و چون باد گذشتی

گفتی که بمیرم من و ذلت نپذیرم

ذلت نپذیرفتی و آزاد گذشتی

ای آبروی نسل تو از نام تو جاوید

کاین گونه چو تیر از دل بیداد گذشتی ؛

فرزندِ دلی ، عشق تو را زاد ، اگرچند

کوتاه تر از آه ِ پریزاد گذشتی

زین عرصهء بیداد ِ زمانت سفر ای دوست

خوش باد که در جستجوی داد گذشتی

آزادی ما خون ِتو را می طلبیده ست

این هدیه روان کردی و دلشاد گذشتی

این ننگ نپاید که تو را کُشت و مرا کُشت

پاینده تو مانی که چنین راد گذشتی! ـ


م . سحر
پاریس ، 2006-08-01

۱۸ آذر ۱۳۸۵

دوزخ افروزان



.............................................................
به یاد : محمد مختاری و محمد جعفر پوینده

............................................................
.............................
دوزخ افـــــروزان



............................................
از خواب ِ صدها قرن بیدار آمدستند

اصحاب ِ کهفند ، از بُن ِ غار آمدستند

ذیل ِ قرون ، در خامُشستان های تاریخ

پنهان بُدند ، اینک پدیدار آمدستند

حَشر ِ عِظام ِ خلوت ِ کور و کبودند

کز کهنه گورستان ِ اعصار آمدستند

سنگ و گِل ِ بی شرم ِ ویرانشهر ِ لوطند

حَیّ اینچنین از ژرف ِ آوار آمدستند

از عرشه بیرون راندهء طوفان ِ نوحند

وینک ز کشتیبان طلبکار آمدستند

از قلب ِ دقیانوسشان نقدینه در کف

میراث ِ انسان را خریدار آمدستند !ـ

خَس بُن ستروَن بوته اند، اینجا به بوی

ـ "جَنـّات ِ تـَجری تـَحت ِ اَنهار" آمدستند

با هیزُم اندوزان ِ دوزخ برفروزان

زی جنگل ِ رویش ، تبردار آمدستند

بر هرچ از آن زایَد نماد ِ شادی و عشق

هستی گداز و شـُعله کِردار آمدستند

نام ِ خداشان بر زبان پیغام ِ مرگ است

با چوب ِ دار و حکم ِ دادار آمدستند

یغمائی ِ غول ِ اَنیرانند ازیراک

ایرانی اند ، اما مغول وار آمدستند

زینسان که در جبر و تحَجّر بندیانند

بی اختیارند ، ارچه مُختار آمدستند

جُند ِ شقاوت پیشهء جهلند و بیداد

با عقل و آزادی به پیکار آمدستند


این سو ، ولی ، فوج ِ کبوترهای عاشق

با شاخهء زیتون به منقار آمدستند ؛

روینده بر بام ِ جهان ، آواز ِ نورند

ارکان ِ ظلمت را به انکار آمدستند ! ـ

.............................................................................................
پاریس
17/12/1998
م . سحر
...........................................................................
version française : .........................................

۱۳ آذر ۱۳۸۵

مطلق بیداد



............................................................

مُطلق ِ بیداد

....................................................................

.

خلوت ِ من قصهء فراق ِ وطن بود

قصهء دَه سال غُصه خلوت ِ من بود

زانچه کشیدم در این هوای روانسای

صد به خفا بود اگر یکی به علن بود

بارگه داغ و درد ساحت ِ دل بود

لانهء رنج و شکنج ، خانهء تن بود

ساغرم آکندهء همارهء زقّوم

بادهء من زهر در سفال ِ کهن بود

طعم ِ عدم داشت باده ای که به کف بود

بوی کفن داشت جامه ای که به تن بود

گُلخن ِ من بود اگرچه خیل ِ کسان را

غربت ِ من باغ ِ یاسمین و سمن بود

دوزخ ِ من بود اگر بهشت ِ زمین بود

تاوهء من بود اگر بهار و چمن بود

من نه به پای خود این طریق سپردم

سنگ ِ رهایم ، ستم فلاخن ِ من بود

خانهء اجداد پی سپردهء وحشت

پهنهء آشوب و پایگاه فتن بود

بر وطنم زیر ران ِ قهر و عداوت

خنگ ِ زمین باره ای گـُسسته رسن بود

بادی اگر بود ، آشیانه ربا بود

ابری اگر بود ، آسمانه فکن بود

سیل نوازنده بود و زلزله قواّل

صاعقه رقّاص و رعد دایره زن بود

گوش ِ زمان کـَر ز بس فغان و هیاهوی

جان ِ جهان خسته زین تنا و تنن بود

سرخوشی زاغ بود و عشرت ِ کرکس

شادی ِ خفّاش بود و عیش ِ زغن بود

بال فروبسته زین شقاوت ِ بی مرز

بر لب ِ قُمری سکوت گرم ِ سخن بود

وعدهء دین زی فراکجای بدآباد

شهرِ فضیلت نبود ، قعرِ لجن بود

زین ره تیغ و دریغ ، غایت و مقصود

خانهء رامش نبود ، بیت ِ حَزَن بود

هادی ملّت خدا نبود ، خطا بود

مصدر ِ دعوی دهان نبود ، لگن بود

جان ِ طبیعت در آستان ِ جنون از

نعرهء دجّال طبع ِ چاله دهن بود

خدعه زرهپوش ِ جهل بود و خرافات

کینه علمدار ِ مکر بود و محن بود


حاصل ِ صد نسل در حریق فِتـَن سوخت

حاصل ِ صد نسل در حریق ِ فِتـَن بود

مطلق ِ بیداد در کلام نگنجد

مطلق ِ بیداد ماورای سخن بود


طبع ِ مرا خار کین خلیده به دل بود

رنج ِ مرا جامهء قصیده به تن بود. ـ


پاریس ، یکم فروردین 1368
برابر با 22 مارس 1989

م . سحر

..............................

خوشنویسی های این صفحه از : یاشار