۰۷ آبان ۱۳۸۵

سروها را بریده اند



ســروهــــا را بــــریـــده انـــد

..............................................................

.............................
سروها را بریده اند

سدّ ِ ظلمت گسیخته ست

ابر ، تلخابه ریخته ست

باد ، پیغام ِ نیستی ست

هستی از وی گریخته ست



مرگ بر بام ِ خانه ها

خانه ها دام ِ خانه ها

خواب ِ خوف است و خواب ِ بد

بد ، روان در حضور ِ بد

بد روان در غیاب ِ بد

سروها را بریده اند

سروها را بریده اند



نیست در آشیانه ها

از غنودن نشانه ها

سایه ها در خرابه ها

زهرها در قُرابه ها

یادها استخوان و پوست

رفته از یاد ، یاد ِ دوست



سرو ها را بریده اند


زیستن کینه توخته ست

کینه آتش فروخته ست

جوجه در بیضه سوخته ست


سروها را بریده اند

سروها را بریده اند


هول ِ شب جار می کشد

خط به دیوار می کشد

باد ِ دریوزه گر به دوش

چوبهء دار می کشد

قوت ِ کفتار می برد

نعش ِ مُردار می کشد


آدمی گرگ ِ آدمی

آدمی دام ِ آدمی

آدمی قوت ِ آدمی

آدمی نام ِ آدمی


پرده ها را دریده اند

پرده ها را دریده اند

پرده ها را دریده اند

پرده ها را دریده اند

26 /6/1987
....................................م.سحر.................................

.
.............................

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

۰۶ آبان ۱۳۸۵

دوبیتی

دوبیتی
............
از دفترهای قدیم


حریق بولهب

فلق را شاخهء نوری به لب نیست

چراغ ِ خوشه ای بر تاک ِ شب نیست

شرر بر تلّ ِ دودافشان اگر هست

لهیبی جز حریق ِ بو لهب نیست


شط شوکران

بهاری نیست ، پرهیب ِ خزان گوی

نشاطی نیست ، شط ِّ شوکران گوی

سرودی نیست ، اما حسرتی هست

غمت را سایه شو ، با سایبان گوی


دوزخ ِ هجران


چه درد است این ، چه درد است این ، چه درد است

که در شالودهء جان ریشه کرده ست؟

مگر در سینهء ما آتشی نیست

که هجران دوزخی تاریک و سرد است؟


چه خورشیدی؟


چه خاکی !سرخ ، سرخ از خون ِ فریاد

چه خونی ! داغ ، داغ از سُرب ِ بیداد

چه ابری؟ آسمانپوشی سترون

چه خورشیدی ؟ چراغی در ره ِ باد ! ـ



گوش ِ آسمان


بیابان در بیابان لاله پَر پَر

بهار ِ لاله ها در خون شناور

صحاری در صحاری غرق ِ فریاد

جهان در خواب و گوش ِ آسمان کر


الوند ــ کارون


خیابان در میان ِ شعله مدفون

هزاران خانه در خاکستر و خون

نه خواب ِ خوشه بر دامان ِ الوند

نه رقص ِ گـُل کران آرای کارون



همه جنگ


دل از سنگ و دل از سنگ و دل از سنگ

جهان جز بر جنایتبارگان تنگ

همه خون و همه خون و همه خون

همه جنگ و همه جنگ و همه جنگ



سیل ِ سرخ


خدا را این چه دود است ، این چه دود است

که چشم ِ مِهر از او تار و کبود است؟

مگر ابر ِ جهان جز خون نبارید

که سیل ِ سرخ با اروندرود است


حنظل


زمان ها شد که این هرزینه خاشاک

ره ِ آوند ِ گـُل را بست بر خاک

به جز حنظل نشان از بوته ای نیست

کنون بر طرف ِ رویشخانهء تاک




جامهء لرز


زمستان می وزد با باد ِ نوروز

ستم برکار و بی برگی ست پیروز

نه بر اندام ِ ما جز جامهء لرز

نا با سیمای ما جز سرخی ِ سوز




غبار ماه


زمین لرزید ، سقف ، خانه ها ریخت

سپیداران شکست و لانه ها ریخت

پریشان شد به ناگه قصر ِ مهتاب

غبار ِ ماه بر ویرانه ها ریخت



خون عاشقان


به رغم ِ نور ، ظلمت در ستیز است

به روی مِهر ، چنگ ِ جور تیز است

هزاران سال خون ِ عاشقان ریخت

هنوز این لاله زاران لاله خیز است



مُعمّا


بسا این از گیاه و باغ بیزار

چکاوک سوخت بر شاخ ِ سپیدار

هنوز از چیست کاین هنگامه باقی ست؟

ـ «خدارا زین معمّا پرده بردار »ـ


خیال ِ ارغوان


ز دوزخ بُرد خوابی تا بهشتم

فضای بوستان را درنوشتم

دریغا فارغ از تصویر دوزخ

خیال ِ ارغوان در باغ کِشتم



کفر ــ ایمان

سزد در شعله گر جانم بسوزد

گریبان تا به دامانم بسوزد

اگر ایمان چنین بیدادگر بود

خوشا کفری که ایمانم بسوزد




مویه


دیارم بوی خون دارد هوایت

نمی بارد به جز خون ابرهایت

ندارد چنگ ِ غمپرداز ِ شعرم

به غیر از مویه بر ویرانسرایت



دیدار سپیداران


کنار سایه و دامان ِ سبزت

چه خرّم بود باغستان ِ سبزت

مباد آن روز تا دیگر نبینم

سپیداران تابستان ِ سبزت


نغمه در کاریز


دیاران دامنی گُلریز دارند

نسیم ِ سبزه زاران نیز دارند

به شاباش ِ بهاران آبهایش

هزاران نغمه در کاریز دارند


سرت سبز

دیارانم سرت سبز و سرت سبز

همه از باختر تا خاورت سبز

کلاه ِ دشمنت در چنگ ِ طوفان

سر ِ آزادگان در سنگرت سبز



غریو خشم


دماوندا ، دلت در پیچ و تاب است

غریو ِ خشمت اما در غیاب است

خوشا وقتی که با خیزاب ِ آتش

درشتآهنگ ِ مُشتت پُر شتاب است !ـ
.....................................................
پاریس، آبان و آذر 1362
م.سحر



۰۵ آبان ۱۳۸۵

لاف تسخیر بخارا و سمرقند مزن

..از دفتر های قدیم
..............................
.............................
...............................................

سنگ ِ آتشزنه بر خوشهء لبخند مزن

تهمت ِ تلخوَشی بر شکر و قند مزن

هرزه را خاک ِ سیه بر گذر ِ صبح مریز

یاوه را لای به خورشید ِ دماوند مزن

کینه را داس ِ خزان بر گلوی باغ منه

نفس ِخستهء گل را ره ِ آوند مزن

شوکرانبوته به رویشکدهء تاک میار

زهر با آبروی میکده پیوند مزن

جاری ی چشمه به تبخالهء سبزینه مبند

سدّ ِ رفتار مشو ، سنگ منه ، بند مزن

جادوین شعبده را پیرهن ِ سرخ مپوش

شبکُله را پر ِ طاووس ِ فرهمند مزن

زورق ِ فتح به کارون ِ تُهی زاب مران

پاروی شوق به خونابهء اروند مزن

وطن از ننگ بپیرای و ازین بیش مگوی

لاف ِ تسخیر ِ بخارا و سمرقند مزن
............
ـ«شب دروغ است » مگو ، « روز همین است » مباف
...................
خلق را خام مکن ، دام منه ، بند مزن

آی اغوا شده ، در دام ِ بداندیش مپای

های غارت زده ، پا بر سر ِ این پند مزن.ـ

....................................
پاریس ، تیرماه 1361
..............................................

۰۲ آبان ۱۳۸۵

شادزی رغم ِ روزگارِ حزین

به سیمینِ بهبهانی
................
شــاد زی ، رغم ِ روزگــار ِ حَــزین
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

..................................................................................
...................................
از دریچه ی نظر به باغ نگر

که نه یاس است و یاسمن دیگر

جز خط ِ استخوان ِ سروی خشک

سایه ای نیست در چمن دیگر

نَدمَد برکنار ِ خاطره نیز

غیر ِ خاشاک ِ خارکن دیگر

قفس است این ، نه آستانهء باغ

باغ دیگر بوَد ، دَمن دیگر

کاه ِ خِشت است و خاربوتهء باد

سبزه دیگر بود ، سمن دیگر

پر نبندد ترا ، طمع برکن

زین پراکنده انجمن دیگر

پیله واریت درتنیده به تن

به تن این پیله درمَتن دیگر

ـ«
ما» نجویی ، نگاه برگیر از

کوی این کشتگان ِ «من» دیگر

«برنیاید ز کشتگان آواز»

در ِ این خانه ها مزن د یگر

در ِ این خانه ها غبار زده ست

زین غباران بشوی تن دیگر

زین غباران بشوی تن تا نور

نوکند جامه ، پیرهن دیگر

زین غباران بشوی تن تا غم

خانه دیگر کند ، بدن دیگر

زین غباران بشوی تن تا مرگ

نَبَرد هرزه تاختن دیگر

شاد زی رغم ِ روزگار ِحزین

برو از خانهء حَزَن دیگر

شوق دیگر کن و نگاه ، دگر

نغمه دیگر کن و سخن، دیگر

زندگی موج وار زی شدن است

نشود موج ، بی شدن دیگر

تو جوان زی اگر زمان پیر است

تو دگر باش اگر زَمَن دیگر

تا طبیعت بر ابروان آرَد

چین دگرگونه و شکن دیگر

تا الهه ی بهار ، دیگر بار

دشت دیگر کند ، دَمن دیگر

دل دگرگونه ، داغ دیگرگون: ـ

خانه دیگر کند ، وطن دیگر

کای خدای خزان بیفکن داس

وی تبرزن ، تبر فکن دیگر...!ـ
..............................................................
پاریس ، 4 می1991
::::::::::::::::::::::::::::
م.سحر

۰۱ آبان ۱۳۸۵

ده سال ِ بی امان

دَه ســـــال ِ بــــی امــــان

...................................................

ده سال ِ بام و شام

شب دامگاه ِ روز

ده سال ِ کینه ورز

ده سال ِ کینه توز


ده سال ِ فتنه سال

آن سوی هر مثال

در واقع و خیال

از بَدو تا هنوز


ده سال ِ دل سیاه

در بند ِ دود و آه

بی آفتاب و ماه

بی آسمان و روز


ده سال ِ اشگ ِ شور

نفت ِ چراغ ِ کور

تن ، هیزم ِ تنور

جان ، اخگر ِ تموز


زهراب ِ چشم ِ میغ

باران ِ خار و تیغ

بر عرصهء دریغ

خورشید ، نیم سوز


هم چشمه تلخوار

هم سبزه سوگوار

هم درفغان بهار

هم در عزا تموز


خون در بدن غریب

تن در کفن غریب

جان در وطن غریب

دل در حَزَن به سوز


زین دهشت ِ بزرگ

بر گـُستره ی ستـُرگ

نوش ِ گراز و گرگ

عیش ِ پلنگ و یوز


ده سال ِ بی امان

بر سُفرهء زمان

ـ«جُلپاره ایست نان»ـ

بیغاره ایست پوز


پتیاره ایست شب

کین باره ایست شب

خونخواره ایست شب

شبکاره ایست روز

.......................
پاریس ، 2/3/1989

م.سحـــر

شکفتن فریاد

از دفترهای قدیم
شکــفــتـــن ِ فـــریـــــاد



............................

ظلام در تپش ِ آفتاب می گذرد

روان ِ تشنه ز دریای آب می گذرد

بهار در قفس ِ فصل ِ انجماد ِ گیاه

به چشم ِ باغ چو تصویر ِ خواب می گذرد

به میهمانی گـُل، کاروان ِ ژالهء صبح

سبوکشان ز مسیر ِ سراب می گذرد

عروس ِ سوگ نشین ِ سحر نشسته به راه

که تا چگونه بر این شب ، شهاب می گذرد

چراغ ِ چشم ز شـّلاق ِ باد می لرزد

شرار ِ مردمکش در نقاب می گذرد

قراولان ِ سپیدار ، طاق ِ ظُلمت را

بر آن سرند که تنها عقاب می گذرد

به جستجوی دریغآفتاب ِ چشمهء هور

درنگ ِ مرد ز مرزِ شتاب می گذرد

رهی بر آتش و آئینه ای برابر ِ آب

خوش آن سوار که بر این رکاب می گذرد

خوشا جوانهء جوشان ِ پُرطراوت ِ تاک

که از زلالی ِ روح ِ شراب می گذرد

به نام ِ آبی ِ ایثار ِ آسمان ِ کویر

دمی که قافله در اضطراب می گذرد؛

مرا شکفتن ِ فریاد در جوانهء شعر

ز باغ ِ آتش ِ دل زی کتاب می گذرد


پاریس ، مرداد 1357



۳۰ مهر ۱۳۸۵

شب

از دفترهای قدیم
شب


هول شب ِ دخمه های سنگی ِ خاموش

پنجره ام را کشیده است در آغوش

ماه ِ اسیر ِ شکسته بال ، به زنجیر

مانده در اندوه ِ آسمان ِ سیه پوش

لب به سخن بسته برگ با نَفَس ِ باد

شب پره سیر ِ شبانه کرده فراموش

قافلهء غربت است و غائلهء وَهم

در گذر ِ دیدگان و دایرهء هوش

با شب ِ ویرانهء من است گلاویز

ظلمت ِ پازارگاد و شبکدهء شوش

شب به همان شکل و هیبت است که می گفت

شاعر ِ دردآشنای دامنهء یوش
.................
پاریس ، مرداد 1360

۲۹ مهر ۱۳۸۵

مرغ عاشق

مرغ ِ عاشق
....................

...................................

...............................................................................................

در چنگ ِ طوفان ، مرغی که بودی

بر بام ِ غُربت ، خوش می سرودی

هم برق و تُندر ، می آزمودت

هم باد و باران می آزمودی

صد آسمان از بی آسمانی

می آفریدی ، در بی حدودی

ره می گشودی زی چشمه ساری

از یادگاری ، در تشنه رودی: ـ

برمی نشاندی باغ و بهاری

ــ نا آشکار از چشم ِ حسودی ــ

از ذات ِ رویش ، طرح و نمادی

وز جان ِ پویش ، بود و نمودی

خوش تکدرختی برمی گزیدی

بر شاخ و برگش پر می گشودی

گاهی نوایی دل می ربودت

گاه از نوایی ، دل می ربودی

با سبزه ، گاهت راز و نیازی

با غنچه ، گاهت گفت و شنودی


از آشیان دور ای مرغ ِ عاشق

خوش می سُرایی ، خوش می سرودی

نفریبدت این بازارگاهان

کازاده از هر بود و نبودی

هیچت نه در دل ، بیم ِ زیانی

هیچت نه در سر ، سودای سودی

پَر بایدت ، پــَر ، پــَر گیر و برپر

آزاده تاری ، آزاده پودی!ـ


..............................................
پاریس ،6/3/1996
م.سحر

ایـــران ، به نام تو


از دفترهای قدیم
........................
ایران ، به نام ِ تو غزل آغاز می کنم



.......................

ایران ، به نام ِ توغزل آغاز می کنم

پربسته زی جهان ِ تو پرواز می کنم

ناگفته های من همه فریاد می شوند

آنگه که با تو روی سخن باز می کنم



ای آفتاب ِ کودکی ام در طلوع ِ مهر


تا با منی سرود ترا ساز می کنم

تا تو گذار می کنی از معبر خیال

من نیز در خیال ِ خود اعجاز می کنم

دنیای روشنایی و تاریکی ترا

با لحظه های گم شده دمسازمی کنم

صبح ِ ترا به بام ِ شب ِ خویش می برم

شام ِ ترا به روی سحر باز می کنم

حالی ترا به خلوت ِ خویش از صمیم ِ جان

دعوت به آستانهء این راز می کنم : ـ

بر کوه و دشت و بوم و بر ای زادگاهِ دور

غوغای زندگی ست که آواز می کنم


پاریس خرداد 1357
.................................................................

این غزل را می توانید در آواز ماهور با صدای گرم هنرمند ارجمند علی تهرانی

۲۸ مهر ۱۳۸۵

ثـــانـیـــه هـــــا

ای ثــــانـــیــــــــه هــــــــا



ای ثانیه های گُنگ ِ سرگردان

بیهوده روان ِ بی ثمر گردان

ای ثانیه های زرد ِ پائیزی

با برگ ِ درخت ، دربـِدَر ، گردان

ای ثانیه های دور ِ ناپیدا

اندیشه رُبای کور و کر گردان

ای ثانیه های کهنهء نو پوی

ما را ز گذار باخبر گردان

ای ثانیه های جنگ ِ با تصویر

در آینه های غرقه در گــَردان

ای ثانیه های سایه بر دیوار

تنهایی را درازتر گردان

ای ثانیه های شادی ِ گــَهـــگاه

اندوه ِ مُدام را دگر گردان

ای ثانیه های برق ِ تُندرکوب

شب روشندار و تیره تر گردان

ای ثانیه های ابر ِ باران زای

آرام گذار و بارور گردان
............
ای ثانیه های ابر ِ دندان گِرد
...........
افسوس فزای و سایه ور گردان

ای ثانیه های پرده پوشی ها

در عربده های پرده در گردان

ای ثانیه های سرّ ِ بی نامان

افسانهء بام و کوی و در گردان

ای ثانیه های عیش ِ آسانرو

اوقات ِ فراق ، مختصر گردان

ای ثانیه های خسته و مأیوس

ایاّم ِ ملال را هدر گردان

ای ثانیه های خالی از حسرت

در عرصهء دانش و هنر گردان

ای ثانیه های ناب ِ نادانی

کژپوی و نظر ز راست برگردان

ای ثانیه ها ، من از شمایانم

گر پُرخطرید ، ور خطرگردان ؛

عُمرید و اگر سراسرید افسوس

آبید در این سراب ِ سرگردان.ـ
...........................................

پاریس ، 18/9/1995
م.سحر

پیک ِ باران

:::::::::::::::::::::
از دفتر های قدیم

........................

مرا که تشنگی باغ پیک ِ باران کرد

.............................

...................
نه من ز بستر ِ خواب ِ حریر می آیم

که از کرانهء خاک ِ کویر می آیم

من از قبیلهء چشمان گریه در ره آب

به پیشمرگ ِ نهالان ِ پیر ، می آیم

من از سُلالهء فریاد ِ تشنه از دل ِ باغ

من از همیشهء مرداد و تیر می آیم

هزار خاطره ام در عطش نشسته به ذهن

من از گداختن ِ ناگزیر می آیم

من از هیاهوی مردان ِ تشنه ، گندم ِ زرد

من از نبودن ِ نان ، از فقیر می آیم

من از چکاچک ِ آهن به خاک ِ چشمهء خشک

من از مزارع ِ آتش پذیر می آیم

مرا حکایت ِ آن اژدها و چشمهء آب

مگو که من زهمان آبگیر می آیم

من از همان دم ِ آئینه رنگ ِ کورهء خاک

که نقش ِ آب زند بر ضمیر می آیم

مرا که تشنگی باغ ، پیک ِ باران کرد

نه با شما به سرابی اسیر می آیم

سموم ِ خندقتان را به کِشت ِ خویش زنید

که من نه در پی مانداب پیر می آیم
:::::::::
پاریس ، مرداد 1357



گـــــــریـــــز

گـــــــــُریـــــــــز

..............................

................................
ا زبیم ِ گزند ِ گرگ ِ این وادی!ـ

در چشم ِ تو می گریزم ای شادی

در چشم ِ تو: خواب ِ سبز ِ گندمزار

گویای خموش ، خفتهء بیدار

در چشم ِ تو : خوابگرد ِ دیوانه

دل بسته به ره بریده از خانه

در چشم ِ تو: آبشار ِ دور از دست

با نغمهء دوردست ها پیوست

در چشم ِ تو : بوی نان و جوی ِ آب

در گم شده های کودکی در خواب

در چشم ِ تو : جرعه های نوشیده

هم صحبت ِ لحظه های پوشیده

زین چاه دهان گشودهء تاریک

در چشم ِ تو می گریزم ای نزدیک! ـ

در چشم ِ تو ! در مبند ! ره تاری ست

بیرون همه وحشت از نگونساری ست!ـ
......................................................
..............................
پاریس ، 26/5/1992
م.سحر

۲۷ مهر ۱۳۸۵

اینت سزا

از دفتر های قدیم
اینت سزا که صبـح بـه نــام تو سرزنـد
................................................................................
.............................................
زخم ِ تنت ز شعلهء آتش گدازه تر

وآوازت از جوانهء گلبرگ تازه تر

خونت خراج ِ رجعت ِ فردای آفتاب

فریادت آب بر تن ِ آلودگان ِ خواب

دستت نشای رویشِ موج ِ ستیز ها

در پهندشت ِ سرزدن ِ رستخیز ها

اینت روا که لالهء خونیتن ِ باغها

در سینه زاشتیاق ِ تو دارند داغ ها

داغی ز سوگِ سوته دلان سینه سوز تر

در جلوه ای ز صاعقه آتش فروز تر

هرچند خانه رنگ ِ پریشان ِ شب گرفت

زین خانه آتش ِ تو به دامان ِ شب گرفت

تا کوهسار ِ صبح در آئینه بشکُفد

وین خواهش ِ شکفتن ِ دیرینه بشکُفد

گر آفتاب حلقهء آتش به در زند

اینت سزا که صبح به نام ِ تو سرزند...
ـ
..........................................
پاریس ، شهریور 1356

۲۶ مهر ۱۳۸۵

خواب من از ... ـ

از دفتر های قدیم
خواب ِ من از نـاکجای کـوی تـو روشن


خواب ِ من از ناکجای کوی تو روشن

ظلمت ِ راهم به جستجوی تو روشن

چشم ِ تو زیبا ترین ستارهء قطبی

شهر ِ من از کهکشان ِ کوی تو روشن

نشئهء روح ِ شراب موج ِ نگاهت

شعلهء سرمستی ام ز سوی تو روشن

خون ِ من از ارغوان ِ بادهء شنگرف

شیشهء رگهایم از سبوی تو روشن

جامهء فردای سبز و سرخ ِ بهاران

در شفق آرای ِ آرزوی تو روشن

قوس ِ بنفشینه تاب ِ رنگی ِ آتش

در پی ِ باران ِ نغمه گوی تو روشن

گیسوی مهتاب ِ نقره زار ِ کویری

ای شبم از نقره بار ِ موی تو روشن

ژالهء چراغی ست بر سپیدهء گـُل ها

ای چمن و باغ از آبروی تو روشن

خواب ِ مرا در خیال ِ آینه ات ریز

تا شوم از ناکجای کوی تو روشن


پاریس ، شهریور 1362

تو آی میهن ِ آزادی

از دفتر های قدیم
تو آی میهن ِ آزادی
.............................................................................

سپاه ِ عاصی امواج بیقرار ِ تو باد

روان ِ آینه دامان ِ بی غبار ِ تو باد

بر آستانهء البرز ، آفتاب ِ جهان

به رغم ِ قافلهء شب چراغدار ِ تو باد

دل ِ صحاری سوزان ِ لوت و چشم ِ زمان

در انتظار ِ شکوفایی ِ بهار ِ تو باد

شب ِ فریب که پیراهن ِ فلق پوشید

به نام ِ آتش ِ خورشید ، سنگسار ِ تو باد

حضور ِ آینه بر آستان ِ چهر ِ دروغ

به دست ِ روشنی آرای ِ اقتدار تو باد

مُقام ِ لشکر ِ پائیز بر زمین ِ بهـــار

به هم شکسته ء فریاد ِ پایدار ِ تو باد

به جشن ِ خاکسپاران وهم در دل ِ نور

ضمیر ِ روشن و بیدار ِ خلق یار ِ تو باد

به سوی شهرِ مساوات و سایه سار ِ شکوه

رکابدار ِ زمان ، بازوان ِ کار ِ تو باد

تو آی میهن ِ آزادی ، ای قلمرو عشق

هزار نسل به یکباره رهسپار ِ تو باد !ـ



پاریس ، فروردین ِ 1359

ققنوس وشان ِ شعله کردار

از دفتر های قدیم
.................................................
ققنوس وشان ِ شعله کردار
.................................................................................

از هدر خرمن شب بر آتش ِ روز

دلباختگان خویشتن سوز

ققنوس وشان ِ شعله کردار

بر بستر ِ خواب ِ سُهره و سار

در دودِ کبودِ خود پرستی

از آتش ِ آبنوس ِ هستی

شولای شرر به بر کشیدند

تا ساحل ِ صبح پر کشیدند

بر طرفِ کرانه ، کاخ ِ فردا

بر شانهء نور بود بر پا

پیراهن ِ لاله گون ِ افلاک

در پاک ِ سپیده ، شُسته و پاک

از چشمهء ناب ِ روشنایی

می تافت سرود آشنایی

آنجا که بر آسمان ِ آزاد

چون پردهء ابر بر کف ِ باد ؛

آواز ِ حریرِ ارغوان بود

خورشید خدای آسمان بود ؛

ققنوس وشان آتش افروز

دلباختگان ِ خویشتن سوز

با دامنی از رها و تجرید

تا قصر خدای خویش : خورشید ؛

بی واهمه تاختند از پیش

چون باد بر اسب ِ آتش ِ خویش

شولای شرر به شانه هاشان

در مشعل ِ خون ترانه ها شان
...........................................
پاریس ، مرداد 1361

۲۵ مهر ۱۳۸۵

تـشــنــگـــــی

تـشــنــگـــــــی
..........................

تشنه در صحرای چشمت کافتم

چشمه ای در سبزه زاری یافتم

پاک و عریان آفتابی سبزتاب

دل به دریا می زد و آتش در آب

در نگاهت با فروغ ِ آشتی

باده ای مست و گوارا داشتی

ای که دیدارت بهارانند، خوش

دیدگانت نوشبارانند ، خوش

تشنه جان مائیم و چشمت می فروش

جام ِ ما پرباده کن زان شهد ِ نوش

با نگاهی بر نگاهت دوخته

وین کلام از مولوی آموخته ؛

تشنه کامانیم و از چشم ِ تو مست :ـ

.«آب کم جو ، تشنگی آور به دست»
......................................
پاریس 11/12/1994

م.سحر
..................................................................
Version française: :..............................................

من شعر را.... ـ

از دفتر های قدیم
.................
من شعر را .... ـ
............................................................................

هرچند باد خانهء گـُل را خراب کرد

مرگ ِ بهار نیست بر این دشت مرگِ گـُل

ای باغ ِ سوگوار از این پیرهن درآی

تا آفتاب ِ ژاله برآید ز برگ ِ گـُل



زندان ِ فصل ِ سرد مجالی نمی دهد

ای سرو ِ گـُلشن ، از کفن ِ برف سر برآر

آه ای شکوفه ، را ِ سفر گیر ، رو مپوش

بر شاخه ریز ، هدیه بیاور ، ثمر برآر



چشم ِ سحر سپید شد ، ای قاصد ِ نسیم

بازآ که با گذار ِ تو گـُل باز می شود

با کوله بار ِ توست که بر ساز ِ روزگار

فریاد می شکوفد و آواز می شود



من شعر را به پای تو می ریزم ای بهار

من شوق را به سوی تو پرواز می دهم

زانجا که عشق زنده به یُمن ِ حضور ِ توست

من عشق را به یاد ِ تو آواز می دهم


.........................
پاریس ، خرداد 1359
......................................................














اگر شکوه ِ شهادت .... ـ

از دفترهای قدیم
.................................
اگر شکوهِ شهادت....ـ
....................

...............................................
بر این کویر که پی می کنم به خواهش ِ آبی

مباد تا بفریبد مرا فریب ِ سرابی

هوای وِفق وزانست ، نی نسیم ِ موافق

از این شمال که ره میبرد مرا به تـُرابی

رکاب اگر همه بر پیکر ِ شتاب نشیند

چه شوق اگر که نیابد سوار ، راه ِ صوابی

چراغ در کف ِ باد است ، هان که شُعله نمیرد! ـ

شب آفتاب نمی تابد از عبور ِ شهابی

چگونه راه توان یافت بی چراغ که ما را

نه در دل است دلیلی ، نه بر کف است کتابی ؟

کدام نشئه بجوئیم کاین خُمارنمانـَد؟

کجاست زخمهء چنگی؟ کجاست جرعهء نابی؟

روان ِ تشنگی از خواب ِ ابر در تب و تاب است

نه برشکفتن ِ ابری ، نه درشکستن ِ خوابی

اگر شکوه شهادت مدد کند که ببارد

خوش آن شهید که او را بر این در است شتابی
............................

تهران ، 11/5/1355
.....................................................

۲۴ مهر ۱۳۸۵

زبان ِ سرخ

زبان ِ سرخ
....................................

با هر رگ ِ من زبان ِ سرخی ست

هرلحظه در آرزوی گفتن

چون روح ِ امید در دمیدن

یا شوق ِ شکوفه در شکفتن


ای آرزوی روان و خاموش

گویا شو و بشکن این سکون را

بفروز شبی چراغ ِ جان را

بگشای دَمی زبان ِ خون را


ای خون به سخن درآ که ما را

سرّی ست که با تو گفت باید

بشکوف ، شکوفه با تو زیبد

دَم زن که تو را شنـُفت باید


ای خون به زبان درآ که جانم

پیش ِ سخن ِ تو گوش ِ هوش است

ای سرخ ِ رونده در خروش آی

اینک سر ِ سبز ِ ما به گوش است


توفنده تر است باد و بر باد

سر ، بَرخی ِ گفتن ِ تو خوشتر

دل در قدمت نهادن اولی

وآوازه شنفتن ِ تو خوشتر


با هر رگ ِ من زبان ِ سرخی ست

چون روح ِ امید ، در دمیدن

دَم زن که نه مان اُمید، اِلاّک

آواز ِ تو را به جان شنیدن .ـ

....................
پاریس ، 4/7/1995
م.سحر

۲۳ مهر ۱۳۸۵

ای شدنت زوال ِ من... ـ

از دفترهای قدیم
.....................
ای شدنت زوال ِ من... ـ
........................................


زندگی از تو می مَکد در دلِ خاک دانه ام

از تو به پاست ساقه ام ، وز تو دَمد جوانه ام

ای گـُل ِ سرخ ِ باغ ِ من ، آتش ِ من ، چراغ ِ من

شور ِ من ، اشتیاق ِ من ، دور مشو ز خانه ام

ای شدنت زوال ِ من ، آمدنت کمال ِ من

مرغ ِ سپید بال ِ من ، لانه بزن به شانه ام

آتش ِ آه ِ من تویی ، مشعل ِ راه ِ من تویی

اختر و ماه ِ من تویی ، در شب ِ بی کرانه ام

حسرت ِ روزگار ما ، آینهء بهار ِ ما

هَمهمهء دیار ما ، آبروی زمانه ام

هان مرو از نبودنت، شهر به خواب می رود

خانه خراب می شود ، شوق بر این ترانه ام

راه تویی ، رها تویی ، باغ تویی ، فضا تویی

مرغ منم در این قفس ، بستهء آب و دانه ام

بر شب ِ من گذاره کن ، حال ِ مرا نظاره کن

تا که مرا رها کنی ، از شَبَح ِ شبانه ام

پاریس ، خرداد 1359


۲۱ مهر ۱۳۸۵

خورشید آشکار نمی آید

از دفترهای قدیم
.................................
خورشید آشکار نمی آید
..........................


خورشید آشکار نمی آید

شب با افق کنار نمی آید

این خرمن ِ ظـُلام پریشان را

تک شُعله ای نثار نمی آید

تا نور بر رکاب برآرَد پای

اسب آید و سوار نمی آید

دریا غریق ِ خویشتن است اما

باران به شوره زار نمی آید

ای تکدرخت ِ خاک نشین ، این خاک

دیگر ترا به کار نمی آید

بر شاخه ات شکوه ِ شکفتن را

ایمان ِ پایدار نمی آید

تا بر سر ِ تو ابر ِ عقیم افتاد

در خانه ات بهار نمی آید

.....................................تهران ، دانشکدهء افسری
تیرماه 1355

خــانــه تــُهــی ست

خـــانــــه تـُهـــــی ست
......................................................

................
از دَم ِ زیستن، زمانه تهی ست

هستی از جان ِ جاودانه تهی ست

چشم از اندوه ِ ابرها لبریز

لب ز لبخند ِ شادمانه تهی ست

گوش ِ عالم ز غـیـــه زاغـان کـر

گـلوی قمـری از تـرانـه تهی ست

در خـَم ِ کوچـه های فـتنـه و مرگ

راه ِ جان بُردن از نشانه تـُهی ست

گــر ز غربت رسی به خــانه مرو

راه ِ صحرا گزین که خانه تهی ست

کودکان پیر و هر نهال ِ جوان

چون عصای نی از جوانه تـُهی ست

شَبَحی زان چـراغ مانده و بس

وز فروغش دل ِ شبانه تـُهی ست

رخت ها زیب ِ داربستی نـــه

سفره از نان ِ مادرانه تهی ست

مُرغکــا دانه بیش از این مطلب

جوجه مُرده ست و آشیانه تـُهی ست

جز غُباری زخاطراتی دور

روزگارت ز هر بهـانـه تـُهی ست


پاریس ، 12/3/1988
م.سحر

کاش باران بزند

از دفترهای قدیم
..........................
کـاش بــاران بــزنــد

...............................................
آنکه مستانه بر آئـینه و گُـُل پا زده است

دیرگاهی ست می از خون ِدل ِما زده است

کشتی ما چه کند؟ باز پریشانی ِ باد

چنگ در گیسوی آشفتهء دریا زده است

«باد می گردد و درباز وچراغ است خموش»

حرف ِما را قلم ِ عاصی ِ نیما زده است

مرغ ِطوفان سخن از نرمش ِامواج مگوی

عاشق آنست که پا بر سرِ پروا زده است

سر ِما با لبِ پولاد زمانی ست دراز

می ِ پیوند به پیمانهء فردا زده است

سرخگون جامهء فریاد که ظلمت پوشید

دل ِ صبح است که خون بر شب ِ یلدا زده است

نیمشب شعله اگر سوخته بر قامت دار

آسمان را گـُل ِ خورشید به سیما زده است

شانهء کوه ز سنگینی ِ این ابر تکید

کاش باران بزند ! داغ به گـُلها زده است.
ـ
......................شهریور 1358

۲۰ مهر ۱۳۸۵

برای موج ها

چهار ترانهء دریایی


اضطراب
..................
طغیان ِ نشسته بر شتابی ای موج

یا خشم ِ سپیدگون ِ آبی ای موج

هردم زچه پنجه می کشی بر ساحل

زین سان زچه رو در اضطرابی ای موج؟
..............................................

.......................................................


رستخیز

...................
زینگونه که تند پوی و تیزی ای موج

آشوب ِ کدام رستخیزی ای موج؟

از خشم چه ، بر که می شتابی ای آب؟

وز بیم ِ که ، در چه می گریزی ای موج؟


آوازهء زندگی بر آب
..........................
چندان که دلیر و پرشتاب است این موج

کوبان و دمان به پیچ و تا ب است این موج

گر نیک ترش به گوش ِ جان بنیوشی

آوازهء زندگی بر آب است این موج

...............................................................................


شتابِ موج

....................
ای موج ِ پریشنده ، شتابت خوش باد!ـ

این اوج و فرود و پیچ و تابت خوش باد !ـ

آرامش ِ ما رهین ِ آشفتن ِ توست

خشمت خوش باد ، اضطرابت خوش باد !ـ

..................

ارِس اوت 1995

م.سحر





این نیز بگذرد

این نیز بگذرد
.................................................

همچون هزاره های شب ، این نیز بگذرد

این روزگار ِ تلخ ترین نیز بگذرد

بر نای بی نوائی ِ چوپان ِ شوره زار

هیهای نغمه های حزین نیز بگذرد

این شوکران ِ کهنه که بر کام ِ تشنگان

ریزد ز کوزه های گلین نیز بگذرد

این چشمه های خون ِ بهاران که جاری اند

از چشمخانه های زمین نیز بگذرد

گر داغ ِ کین گداخت جگرگاه ِ عشق را

شمشیر ِ عشق از دل ِ کین نیز بگذرد

وین داس ِ فصل ِ مرگ بر اندیشهء گیاه

از شانهء دروگر ِ دین نیز بگذرد
.................................
پاریس ، 17/7/1984
م.سحر

۱۹ مهر ۱۳۸۵

غزل آزادی

غزل آزادی
.....................
با یاد فرخی یزدی
......................................................
..............................................

خون ِ نسل ها باید ، گر بهای آزادی

قرن ها چه سنجد سر، پیش ِ پای آزادی؟

تا رها کنند آخر تن زبندِ دریا ها

عاشقان ِ امواجند صخره سای آزادی

کافرم خدایان را ، ور جهان فرو ریزد

در نمی گشایم جز بر خدای آزادی

بر قنات ِ رگهایم ، قطره ای نمی خواهم

گو به سیل ِ خون گردد آسیای آزادی!ـ

دشمن از شکستن ها صرفه ای نخواهد برد

رشگ ِ بال ِ سیمرغ اند ، بال های آزادی

ای غریق ِ وحشت ها ، ورطه را کرانی نیست

آشنا نگردی گر با شنای آزادی

در شبی چنین هایل ، جان چراغ ِ ظلمت کن

بی خطر نمی تابد ، روشنای آزادی

چنگ ِ شعر ِ زیبا را زخمه فرّخی گون زن

تا نوای دل خیزد ، با نوای آزادی

5/11/1984
م.سحر

ای آفتاب واقعه

از دفتر های قدیم
.......................
ای آفتاب ِ واقعه
.................
ای آفتاب ِ واقعه دریابم

دریاب تا خراب کنی خوابم

هُرم ِ عطش به جان ِ من آتش زد

وین خواب چیره مانده بر اعصابم

قصر ِ شفق بر آب نشست اما

من بستهء نشستهء شبتابم

ای موج ِ دور دست ، صدایم کن

تا در میان ِحادثه بشتابم

ماندن چراغ ِ جان ِ مرا آزرد

ای آفتاب ِ واقعه دریابم


پاریس ، مرداد 1356

۱۸ مهر ۱۳۸۵

گولید و گمانید که .... ـ

.................................
گولید و گمانید که.... ـ
..................................................................................


ظلمید و مگر کُشتن و بردن نتوانید

شومید و جز آبادی مدفن نتوانید

بَستیدم اگرچند به دیدار ِ وطن راه

دزدیدن ِ مِهر ِ وطن از من نتوانید

همواره مرا آتش ِ این عشق ، نهان در

قلبی ست که برکندش از تن نتوانید

صد روزنم از جان به سوی خانه گشوده ست

حاشاک فروبستن ِ روزن نتوانید

بیهوده مکوشید به دل کندنم از دوست

کوبیدن ِ این باد به هاون نتوانید

گولید و گـُمانید که صاحبنظرانید

زینرو گذر از تیره به روشن نتوانید

آن روبَه آلوده به رنگید که رفتار

در جلوهء طاووس ِ مُلوّن نتوانید

زنگید و ظلامید ، از آنگونه که خود را

در آینه دیدار ِ مُبرهن نتوانید


در خون ِ سیاووش و اگر لشکر ِ تورید

آسودگی از خشم ِ تهمتن نتوانید!ـ

پاریس ، 11/3/1996م. سحر

۱۷ مهر ۱۳۸۵

گـفـتـــگــــــو

گــُفـتــــــگو


گفتمش :«کاین سفر نمی پاید» ـ

گفت : « ره درنوشت می باید!» ـ

گفتمش : « راه کژمژ و تاری ست» ـ

گفت : « در ما چراغ ِ بیداری ست » ـ

گفتمش : « سایه در کمین با ماست » ـ

گفت : « چشمان ِ سایه بین با ماست » ـ

گفتمش : « رفتنی ست بی انجام » ـ

گفت : « اینت گریزی از فرجام !» ـ

گفتمش :« نیست همدمی دلجوی » ـ

گفت : « با راه ِ ماست روباروی» ـ

گفتمش : « نیست بخت ِ فرّخ فال» ـ

گفت : « می آیدت به استقبال » ـ

گفتمش : « عشق چهره ننموده ست » ـ

گفت : « در ما دمی نیاسوده ست » ـ

گفتمش : « کز چه روی خاموشی ست ؟» ـ

گفت : « در ما مگر فراموشی ست ! » ـ

گفتمش : « تلخی ِ فراق است این » ـ

گفت : « افسردن ِ چراغ است این !» ـ

گفتمش : « کز شراری اخگر گیر!» ـ

گفت : « آتش تویی ، به خود درگیر ! » ـ


پاریس ، 9/9/1995
م.سحر

بیا ، بیا ، بیا .... ـ

از دفتر های پیشین
...................................
بیــا ، بیـــا ، بیــــا



بیا ، بیا ، بیا بجویمت

به دیده آشنا بجویمت

غبار ِ شب نشسته هرکجا

بیا ، بگو کجا بجویمت

کویر و ابر ، فرش و چترِ من

چسان در این هوا بجویمت؟

بخوان طلوع را که لحظه ای

به سایهء صدا بجویمت

سکوت ِ گریه در سراب ِ چشم

به خون نشست تا بجویمت

اگرچه دل گرفت و نای من

شکست ، بی نوا بجویمت

کنون که نوشدرد ِ من تویی

من از پی شفا بجویمت

تو رودخانه ای ، مرا به خانه بر

مرا که ریگِ آب ِ جویمت

ببر مرا به سرزمین ِ مدّ و موج

که تا در آبها بجویمت

در آب های آفتاب و آینه

ز زنگ ِ شب رها بجویمت

رها بجویمت ، رها بجویمت

روان تر از صبا بجویمت

بخوان مرا که با شنیدنت

نه «من » نه «تو » که «ما» بجویمت.ـ



پاریس ، آنیر ، 1356




















۱۶ مهر ۱۳۸۵

خوان ِ گرگ


خوان ِ گرگ
..............................
به جان های پاکِ فروهران


کور و کران را همسفر با کاروانی گرگ
.................................................
چون می گریزی زی کران در بی کرانی گرگ؟
............................................................
جبریلکِ روحت چه آویزد به سنگستان؟
............................................................
جان ِ مجرّد چون برآید با جهانی گرگ؟
.........................................................
زی آدمیّت پویه و همداستانی غول ؟
..................................................
پاس ِ شرف را رهنشین و پاسبانی گرگ؟
......................................................
گفتی نمونسار ِ بهشت است این به دندان ها
......................................................
تا سور ِ دندان راه دانیّ و ندانی گرگ؟
.....................................................
اینجا طلسم ِ آفتاب ِ عقل و آزادی ست
..................................................
سجاّده ای وحشت درافکنده ست و خوانی گرگ ! ـ
..............................................................
دور از تو باد اقلیم ِ سبز ِ دوزخ اندیشان
................................................................
زین«روضه» روحت چون رَهد با روضه خوانی گرگ؟..................................................................
هین دررمان زین دام ِ دهشت آهوی دل را
........................................................
ایمن نمانی ور دهد خطِّ امانی گرگ! ـ
ـ
............
پاریس ، نوامبر 1998
م. سحر