من شعر را.... ـ

از دفتر های قدیم

.................

من شعر را .... ـ

............................................................................

هرچند باد خانهء گـُل را خراب کرد

مرگ ِ بهار نیست بر این دشت مرگِ گـُل

ای باغ ِ سوگوار از این پیرهن درآی

تا آفتاب ِ ژاله برآید ز برگ ِ گـُل



زندان ِ فصل ِ سرد مجالی نمی دهد

ای سرو ِ گـُلشن ، از کفن ِ برف سر برآر

آه ای شکوفه ، را ِ سفر گیر ، رو مپوش

بر شاخه ریز ، هدیه بیاور ، ثمر برآر



چشم ِ سحر سپید شد ، ای قاصد ِ نسیم

بازآ که با گذار ِ تو گـُل باز می شود

با کوله بار ِ توست که بر ساز ِ روزگار

فریاد می شکوفد و آواز می شود



من شعر را به پای تو می ریزم ای بهار

من شوق را به سوی تو پرواز می دهم

زانجا که عشق زنده به یُمن ِ حضور ِ توست

من عشق را به یاد ِ تو آواز می دهم

.........................
پاریس ، خرداد 1359
......................................................