دوبیتی
............
از دفترهای قدیمحریق بولهب
فلق را شاخهء نوری به لب نیست
چراغ ِ خوشه ای بر تاک ِ شب نیست
شرر بر تلّ ِ دودافشان اگر هست
لهیبی جز حریق ِ بو لهب نیست
شط شوکران
بهاری نیست ، پرهیب ِ خزان گوی
نشاطی نیست ، شط ِّ شوکران گوی
سرودی نیست ، اما حسرتی هست
غمت را سایه شو ، با سایبان گوی
دوزخ ِ هجران
چه درد است این ، چه درد است این ، چه درد است
که در شالودهء جان ریشه کرده ست؟
مگر در سینهء ما آتشی نیست
که هجران دوزخی تاریک و سرد است؟
چه خورشیدی؟
چه خاکی !سرخ ، سرخ از خون ِ فریاد
چه خونی ! داغ ، داغ از سُرب ِ بیداد
چه ابری؟ آسمانپوشی سترون
چه خورشیدی ؟ چراغی در ره ِ باد ! ـ
گوش ِ آسمان
بیابان در بیابان لاله پَر پَر
بهار ِ لاله ها در خون شناور
صحاری در صحاری غرق ِ فریاد
جهان در خواب و گوش ِ آسمان کر
الوند ــ کارون
خیابان در میان ِ شعله مدفون
هزاران خانه در خاکستر و خون
نه خواب ِ خوشه بر دامان ِ الوند
نه رقص ِ گـُل کران آرای کارون
همه جنگ
دل از سنگ و دل از سنگ و دل از سنگ
جهان جز بر جنایتبارگان تنگ
همه خون و همه خون و همه خون
همه جنگ و همه جنگ و همه جنگ
سیل ِ سرخ
خدا را این چه دود است ، این چه دود است
که چشم ِ مِهر از او تار و کبود است؟
مگر ابر ِ جهان جز خون نبارید
که سیل ِ سرخ با اروندرود است
حنظل
زمان ها شد که این هرزینه خاشاک
ره ِ آوند ِ گـُل را بست بر خاک
به جز حنظل نشان از بوته ای نیست
کنون بر طرف ِ رویشخانهء تاک
جامهء لرز
زمستان می وزد با باد ِ نوروز
ستم برکار و بی برگی ست پیروز
نه بر اندام ِ ما جز جامهء لرز
نا با سیمای ما جز سرخی ِ سوز
غبار ماه
زمین لرزید ، سقف ، خانه ها ریخت
سپیداران شکست و لانه ها ریخت
پریشان شد به ناگه قصر ِ مهتاب
غبار ِ ماه بر ویرانه ها ریخت
خون عاشقان
به رغم ِ نور ، ظلمت در ستیز است
به روی مِهر ، چنگ ِ جور تیز است
هزاران سال خون ِ عاشقان ریخت
هنوز این لاله زاران لاله خیز است
مُعمّا
بسا این از گیاه و باغ بیزار
چکاوک سوخت بر شاخ ِ سپیدار
هنوز از چیست کاین هنگامه باقی ست؟
ـ «خدارا زین معمّا پرده بردار »ـ
خیال ِ ارغوان
ز دوزخ بُرد خوابی تا بهشتم
فضای بوستان را درنوشتم
دریغا فارغ از تصویر دوزخ
خیال ِ ارغوان در باغ کِشتم
کفر ــ ایمان
سزد در شعله گر جانم بسوزد
گریبان تا به دامانم بسوزد
اگر ایمان چنین بیدادگر بود
خوشا کفری که ایمانم بسوزد
مویه
دیارم بوی خون دارد هوایت
نمی بارد به جز خون ابرهایت
ندارد چنگ ِ غمپرداز ِ شعرم
به غیر از مویه بر ویرانسرایت
دیدار سپیداران
کنار سایه و دامان ِ سبزت
چه خرّم بود باغستان ِ سبزت
مباد آن روز تا دیگر نبینم
سپیداران تابستان ِ سبزت
نغمه در کاریز
دیاران دامنی گُلریز دارند
نسیم ِ سبزه زاران نیز دارند
به شاباش ِ بهاران آبهایش
هزاران نغمه در کاریز دارند
سرت سبز
دیارانم سرت سبز و سرت سبز
همه از باختر تا خاورت سبز
کلاه ِ دشمنت در چنگ ِ طوفان
سر ِ آزادگان در سنگرت سبز
غریو خشم
دماوندا ، دلت در پیچ و تاب است
غریو ِ خشمت اما در غیاب است
خوشا وقتی که با خیزاب ِ آتش
درشتآهنگ ِ مُشتت پُر شتاب است !ـ
.....................................................
پاریس، آبان و آذر 1362
م.سحر
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر