غزل

چنین که از تو دو دریاست در میان تا من

به تخته بند ِ محبّت چه کرده ای با من؟

به دستبُرد ِ رُبایشگر ِ کدامین سِحر

ز دوری ِ تو ام اینگونه ناشکیبا من؟

چنان ضمیرِ من آکندهء خیال ِ تو گشت

که از خیالِ تو آکنده ام سراپا من

مگر به کوی ِ دلم خانه کرده ای که مُدام

تو را به خلوتِ دل می کنم تماشا من؟

چو جان برابر ِ چشمم نشسته : تنها تو

نظر نشانده به راه ِ تو، مانده تنها من

تو و دریغ ِ وفا نزدِ دوست؟ حاشا مِهر

من و طریقِ جفا نزدِ یار ؟ حاشا من

گواهِ لرزش ِ دستِ من اند این کلمات

که همچو رازِ نهان خامُشند و گویا : من

مرا سکوت بنشکسته است ، جز با دل

که یادِ مِهر ِ تو را کرده هم نوا با من

گُذر به ساحل اگر می کنی به موج نگر

مگر به جادوی بانگش بُوَد هم آوا من

مگر پیام ِ من از نغمه های وی شنوی

وز آن ،ز موج ندانی رسد صدا، یا من

نهنگِ بحرم و در آبدان نخواهم خُفت

اگرچه از تو دو دریاست در میان ، تا من

...........

م . سحر