مو که خو کرده با تقدیرِ خویشُم
حصار و حلقه و زنجیرِ خویشُم
در آتشدان ِ خویشُم آتش افروز
میون ِ شُعله دامنگیرِ خویشُم
مو همزادِ غمُم ، شادی نبینُم
جز استمرارِ بیدادی نبینُم
پس ِ دیوارِ استبدادی خویش
مو آزادُم که آزادی نبینُم
بهشت اندیش ِدوزخ رهگذارُم
شبِ پائیزی و روزِ بهارُم
دودستِ رُستم و تیرِ گـَـزُم ، لیک
دو چشم ِ روشن ِ اسفندیارُم !ـ
...........................................
بهار2004
م.س