کوچ فرجامین محمد رضا لطفی
متأسف و غمگینم که لطفی هم ترک نغمه کرد و سازی را که از
درویش خان و کلنل وزیری، نی داود، علی اکبرخان شهنازی، نورعلی برومند و جلیل شهناز
به میراث داشت تنها نهاد!
هرچند به قول پیر طوس: «ز مادر همه مرگ را زاده‌ایم !»
اما گوهر وجودی انسان‌ها نامیراست
خوشا آنان که از چنین گوهری بهرمندند و لطفی از آن بهره
داشت .
هرچند روزگار ما مساعد طبع نواگر و نغمه ساز و خروشندۀ او
نبود و رنود از او بهره‌ها بردند و الماس هنر او را به اغراض و امراض فکری و مرامی
و حزبی خود خراش دادند،
با این همه لطف نغمۀ لطفی سر جای خود باقی ست
ودردا که نسل ما در زمانه ای پا به جهان نهاده بود که روزگار ذوق و
هنر نبود!
زیرا شیادان بساط جادوییشان را بر میهن ما گسترده بودند و تیشه
به ریشه انسانیت و احساس و اندیشه و ذوق و هنر می‌زدند.
یاد لطفی تا زمانی که نغمه‌ها در سخن‌اند با ما و با آن‌ها
که از ذوق و شور و شیدایی و عشق بی‌خبر نیستند ماندگار خواهد بود!
من از او انتقاد کرده‌ام اما او را دوست می‌داشتم و نقد من
بر او، انگیزه‌ای جز نیک خواهی برای او و برای هنر او که هنر سرزمینم ایران بود
نداشت.
او را همواره در یاد خواهم داشت
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر