.............................................................................................................
زنِ ِ آزاده ای زامروزیانـُـم
که در زنجیرِ عهدِ باستانـُم
فروپیچیده ای در نامُِرادی
بپُرس از داغ پیشانی نشانـُم
به مُشکوی تمیزی بوده یُم مو
برای شوی چیزی بوده یُم مو
میون ِ شعله های عشقِ ِ یوسف
عزیزی را کنیزی بوده یُم مو!ـ
مو که تهمینه و رودابه بودُم
گَهی وِیس و گَهی سودابه بودُم
چنان زندانی ِ دینـُم که گویی
زمانی با خدا هم خوابه بودُم
مو دختر خواندهء گُـُردآفریدُم
که حالی تـُحفه ای شوهرخریدُم
خریدستـنـدُم از دُخترفروشی
که در مُشکوی مادر پروریدُم
مو بطن ِ زندگی ، فصلِ بهارُم
غروبِ مرگ و شرقِ روزگارُم
زنـُم ، انسان زن ، از ایرانُم ای مرد
مشکوی یعنی : اندرونی ، حرم ، حرمسرا
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ