مرا خدای دگر باید

................................................................................

........

ولا اَنا عابداً ما عَبَدَتُم
لکُم دینکُم ولیَ دین!ـ
من پرستندهء آنچه شما می پرستید نیستم
شما را دین ِ شما و مرا دین ِ من !ـ

سورهء الکافرین آیه های شمارهء 4 و 6

.....
پس می کشید بعضی را و تازیانه می زنید بعضی را در مجلس های خود

و بیرون می کنید ایشان را از شهری به شهری تا بیاید بر شما

خون ِ صدیقان که بر زمین ریخته شده است، ـ
از خون هابیل صدیق تا خون ذکریا پسر براشیا

که کشتید او را در میان هیکل و مذبح !ـ

انجیل ِ متی (ترجمهء خاتون آبادی )ـ

.....

چون سفیهان راست این کار و کیا
لازم آمد یقتلون الانبیاء

مثنوی مولوی

من اِلهِ ابراهیم و اسحق و یعقوبم
و نیستم خدای مُردگان ، بلکه خدای زندگانم !ـ

انجیل مرقس (ترجمه خاتون آبادی )ـ

خدایان رهزن بسی بینی اینجا
جدا زین خدایان خدایی طلب کن !ـ
خاقانی شروانی

چه گم کرده ای دوری ، خدایی که از اویم
چه وحشت به شیپوری ، خدایی که از من نیست !ـ

م.سحر
......................................................................

......

...................

...........................................

آخرین شعر از منظومهء «قمار در محراب»ـ

............................................

..

مــرا خــدای دگــر بـــایــد !ـ

................................................

وا خدای از جهان گم شوی ، ـ
چنان که خدای ما از جهان گم کردی!ـ
مقالات ِ شمس ِ تبریزی


کلاه شُعبده ات شرعی
بساط ِ معرکه ات دینی ست
اساس ِ مشرب و آئینت
بنا به خِشتِ کژآئینی ست

خداست رونق ِ بازارت
وزوست غایت و مقصودت
نه غیرِ سفرهء رنگینت
نه غیرِ روزن ِ پُردودت

چنان منی که به آئینه
سپرده ای همه عالم را
کلیدِ حجرهء خود دانی
بهشت را و جهنّم را

همان ز عنصر ِ تزویری
در این ، هزار هنر داری
جز این ، به جان ِ جهان سوگند
نه هیچ ذوقِ دگر داری

تمام ، کینهء انسانی
تمام ، نفرت ِ از شادی
به روزِ رجم ، همان سنگی
که می زنند بر آزادی

همان ظلام ِ غلیظ اندر
سیاهچال ِ قرونی تو
هزاره هاست که می نوشی
هنوز تشنهء خونی تو

صدای بوسهء ابلیسی
به قصد ِ شانهء ضحاّکان
سیاهجاری ِ خُبثی در
نهادِ خفتهء ناپاکان

به روی خاک همان طشتی
سرِ بریدهء یحیی را
چهار میخ ِ چلیپایی
چهاربند ِ مسیحا را

همان به چنگ ِ جنون جوری
همان به بازوی کین زوری
قساوت ِ دل ِ چنگیزی
طناب ِ گردن ِ منصوری

ز دوزخی که پی افکندی
هزار کینه به دل دارم
به آبروی وطن سوگند
من از بهشت ِ تو بیزارم

اگر چو خشکی ِ صحرا ها
کند بهار فراموشم
ور از لهیب ِ عطش سوزم
زکوثر ِ تو نمی نوشم ! ـ

جز این خدا که تبر کردی
مرا خدای دگر باید
کزو به جنگل ِ آزادی
نهال ِ عشق بیاساید

جز این خدا که به چندین کبر
چو تیغ ِ تشنه به کف داری
مرا خدای دگر باید
که سیل ِ خون نکند جاری!ـ

جز این خدا که تو را بر خلق
به جبر حقّ ِ ولایت داد
مرا خدای دگر باید
که خان و مان دهدَت بر باد!ـ

جز این خدا که فریبت را
ردای ننگِ مقدس دوخت
مرا خدای دگر باید
که قدس ِ ننگ ِ تو داند سوخت

مرا خدای دگر باید
که رغم ِ ظلمت و بیدادی
چو آرمان ِ بشر پوید
به راه ِ دانش و آزادی ! ـ
...................................

م.سحر
پاریس ، زمستان 1999