غزل برای بهار و یار و دیار

غزل برای بهار و یار دیار

طرح:م.سحر

.........................................

ای یار گیسوی تو مرا برد تا کمند

تا آفتاب ، چشمه ، سپیدار ، سایه بند

تا کودکی ، نسیم ِ نوازش ، نگاه ِ نور

تا لرزه ، تا نیاز ِ گنه ، ناز ِ نوشخند

این بار ، با نگاه ِ دلت مستم آنچنان

کز سر به در نمی روَدم با هزار پند

آخر فرشته ای تو ؟ خدایی ؟ که ای ؟ بگوی

با من چنین به راز ِ نهان در فرو مبند

از آسمان ِ کیست نگاه تو دلفروز

کان اختران به شیوه یِ شب خنده می زنند

طوفان، بَدَل به خوشهء خورشید می شود

چون دست ِ شهسوار بر آرامش ِ سمند

ابر، از فراز، نغمه فروبارَد آنچنان

کز دستِ شوق ، بر دل ِ دف ، جان ِ دردمند

ای یار ازین بهار ، مرا بویه ، دوستی ست

بو ، تا ز دوستان نشود خاطری نژند

بودم درین سرود که آمد ز باستان

شعری مرا به یاد ، ز استاد ِ ارجمند : *ـ

ـ« یارم سپند دوش در آتش همی نهاد

از بهر ِ یار تا نرسد مرورا گزند ؛ » ـ

ما را سپند نیست در آتش ، ولی دلی ست

سوزان به غربتی که در آنیم شهربند. ـ

....................................
م.سحر

2 فروردین 1389

.................................................................

* ـ شعر از حنظله بادغیسی ست .ـ

او یکی از نخستین سرایندگان شعر دری در اواخر قرن سوم هجری بود