من مرضیه را دوست داشتم. او یک میراث ملی بود که رنود سیاسی مصادره اش کرده بودند. دلم برای صدایش لک می زد اما هیچوقت به کنسرت های گهگاهی او در پاریس نرفتم . مرضیه ای که من می خواستم و می خواهم بانوی آواز ایران بود. مرضیه برای من یادآور خالقی و صبا و بنان و نمایندهء درخشان ترین دوران تصنیف سرایی و موسیقی بزمی کلاسیک ایران بود. مرضیه مرضیه بود و مرضیه خواهد بود. انتخاب سیاسی او ذره ای از احترامی که به او داشته ام و دارم نکاست اما گاهی به خودم می گویم حیف ازو بود که وسیلهء تبلیغات یک گروه سیاسی قرار گیرد و همسو با اهدافی شود ، که به لحاظ سیاسی در خدمت آزادی ایران نبودند و با کسانی نواخوان و همصدا گردد که به لحاظ فرهنگی و ارزش هنری ، هم سطح و هم سنگ با شأن و مقام هنر والای این بانوی ارزنده و بزرگوار نبودند ، سهل است ، به گرد پای او نمی رسیدند
یاد مرضیه بزرگ گرامی باد که صدای ماندگار پنجاه سال زندگی اجتماعی و هنری و ذوقی و فرهنگی ملت ایران بود و بیش از پنجاه سال عواطف ملت ما را نواخته بود.ـ
