غزل برای قلم
........
........
به ذات رویش ای قلم ، تو از کدام دانه ای
که بر درخت ِ زندگی عزیز تر جوانه ای ؟
به بی نشان ترین بهار شهر بی نشان تورا
که بود باغبان و از چه باغ ِ بی نشانه ای؟
عطش فرونشاندهء کدام شطِّ آتشی
که آب را ترانه ای ، که شعله را زبانه ای؟
اگر به باد و تُندری ، فروغ ِ سایه گستری
وگر به کام ِ آتشی ، سرودِ عاشقانه ای
به زیر پا نهاده سر ، به پاس عشق و آشتی
به جنگ اگر روانه ام ، روانه ای ، روانه ای
تو پای پویش ِ منی ، روان ِ رویش ِ منی
زبان گویش ِ منی ، ترانه ای ، ترانه ای
ودیعتی ، ودیعتی ، چراغ ِ آدمیتی
شب ِ زبان بریده را زبان وَرِ زمانه ای
زمِهر و عقل حاصلی ، همه دلی و عاقلی
از آن ، کمان کینه را نشانه ای ، نشانه ای
......
به رغمِ جهل می روی ، روان و سهل می روی
برو که نیست جز خِرَد ، تو را بهین بهانه ای؛
کز آن سوی مغاره ها ، به دامن ِ هزاره ها
شرارِ بی کرانه در شبان ِ بی کرانه ای! د
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر