شب از دریچهء من روح ِ مه فراری بود
دلم خموش تر از کشتهء قناری بود
عبدالسمیع حامد شاعر افغانی
..................................................
که شب به تاری ِ روح ِ سیاهکاری بود؟
مگر چراغ ِ جهان مُرده بود و شبرو باد
به رهگذار ِ زمان گرم ِ راهداری بود؟
به روزگارِ طبیعت چه رفته بود که باغ
کنارِ نعش ِ بهاران به سوگواری بود؟
شکوفه ها طلبیدیم و خارها چیدیم
دری که باغنشان بود ، برصحاری بود
خدای را، به که گوئیم ؟ کانچه بر ما رفت
اگرچه از بدِ شیطان ، به نام ِ باری بود
دگر نماز به گرگان ِ کوه و دشت بریم
که گرگ یوسف ِ ما ذاتِ کردگاری بود
سیاوشان ِ زمین غرقِ ِ خون ِ سُهراب اند
که خنجر ِ پدری بود و ضربه کاری بود
مرا بر آتش و آب افکنید ، از آن که به خاک
مدار ِ دهر بر آئین ِ کینمداری بود
چنان ز یار و دیارَم بَدی جدای افکند
که کیمیا نظر ِ یار و چشم ِ یاری بود
هر آن سخن که دلم با خیال ِ میهن داشت
غریو غُربت و اندوهِ بیقراری بود. د
م.سحر
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر