................................................................................
روزگار ِ سیاه
بر صفحهء سپید و سیاهی که می رود
مائیم و عُمر ِ خسته به راهی که می رود
تنها زمان اسیر ِ زمان است و زندگی ست
آزاده تر ز برق ِ نگاهی که می رود
ای جان ِ آتش آور ِ انسان ِ دردمند
دل بسته ای به شُعلهء ماهی که می رود
ای پایبندِ بویهء تأییدِ آفتاب
پیمان نهاده ای به گواهی که می رود
آئینه ای برابرِ خود گیر و درنگر
در گردش ِ هوا ، پَر ِ کاهی که می رود
چندین چه فتـنه ای به سرابی که تشنه ای؟
چندین چه ای گرسنهء جاهی که می رود؟
سرگشته اینچنین به شبستان ِ حُکم ِ باد
فرمان چه می بری زکُلاهی که می رود؟
هیزُم چه می نهی به اجاقی که مُرده است؟
بیرق چه می کشی به سپاهی که می رود؟
گوش ِ خبر نهاده به دامی که در ره است ، د
چشم ِ سفر سپرده به آهی که می رود : د
عشق است و آسمان ِ شگفتی به دامنش
مائیم و روزگار ِ سیاهی که می رود .د
......................................................
م.سحر
م.سحر
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر