یاد ِ تو همراه با دو آهوی زیبا
آمد تا بگذرد ز نردهء خانه
سر به درون کرد مثل شوق ِ جوانه
یاد ِ تو بگذشت از آن دریچهء بسته
نرده فرو بست رَه بر آهوی خسته
یاد ِ تو دستم به دست داد و پریدیم
هردو به آهوی پای بسته رسیدیم
یاد ِ تو در لحظه چشم دوخت به دستم
پهلوی آن آهوی رمیده نشستم
بند گشودم ز پای آهوی لرزان
ناگه شد شاد ازین رهایی ِ ارزان
یاد تو ماند و نشاط ِ خندهء آهو
دیده ای آیا چنین نگاه ِ سخنگو ؟