زندانی

این غزل را پس از خواندن بیتی از خانم راحله یار نوشته ام که می گفت :ـ

دل تنهاي من در بـنـد عشقـي خو نمي گيرد

که لحن عـاشقـي درچنبر آداب زنـداني است

و پس به ایشان نقدیم می شود

........................................................

زنـــــدانـــــــی

مگر اندیشهء بیداری ام در خواب زندانی ست

که پیش ابرهایم قطره های آب زندانی ست؟

درختان هیزم پارینه ی فردا و پس فردا

نیاز رویش اندر دانه ی بی تاب زندانی ست

بر آن سیما ی زیبا ژرف تر بنگرکه در دستت

صفای روشن آئینه در سیماب زندانی ست

به هر مذهب شدم ، دیدم حقیقت را که با اوهام

چو تصویر ِ خداشان در حصار ِ قاب زندانی ست

نجات ِ پور ، از جور ِ پدر ، چون راز ِ تهمینه

به بازوبند ِ خون آلودهء سُهراب زندانی ست

گریز از نیستی ، در چنبر ِ بی رحمی و بیداد

به لطف ِ پاسخی در دعوت « دریاب !» زندانی ست

هنر بر خاک ِ ما محصور ِ بی آزرمی و پَستی ست

چو آن نیلوفر ِ زیبا که در مُرداب زندانی ست

فرا می خواندَت ــ این دست ِ آزادی ست ــ وصلش را

به دل گر خواستاری سوی او بشتاب ، زندانی ست !ـ

درین تاراج و دهشت ، کودکان ، چون پیچک ِ تاکند

که در آوند ِ رگها شان شراب ِ ناب زندانی ست

نگاه ِ آرزوی صبح زی رَه مانده است ، اما ؛

سحر در پرده ی شبهای بی مهتاب زندانی ست !ـ

.......................................................................................................

م.سحرپاریس ــ 22.4.2010

.......................................................................................................