۰۴ اردیبهشت ۱۳۹۱

درخت و آزادی و آتش و دین ... ـ






کشتی در لجن
کشتی به لجن نشست و ما در لجنیم
از سینه و سر تا بُن ِ پا در لجنیم
غرق لجنیم و شادمانیم از آنک
در ظّل ِ «حکومت خدا» در لجنیم

لطف ریش
ما دوزخیان ِ شهر خویشیم  ای دوست
خودباخته و روانپریشیم  ای دوست
از انبر ِ دین ،  داغ به پیشانی ی ماست
محبوب ِ خدا  به لطف ِ ریشیم  ای دوست!

ابزار حکومت
گُرگیم و تنی به جلدِ  میشی داریم
با دین ِ خدا ، قِر و قَمیشی  داریم 
از جملهء ابزار ِ حکومت بر مُلک
در کَلّـه،  گچی ، به چهره ، ریشی داریم

ناخدا
اندیشهء کافی و کُلینی داریم
صلحِ حسنی ، شورِ  حسینی داریم 
کشتی به لجن نشست و با لطف خدا
شادیم که «ناخدا خمینی»  داریم

الغریق
دیریست  به  بام ِ آرزو در خوابیم
در حسرتِ  نایافته ای ، بی تابیم
چون غرقه به جستجوی آزادی خویش
چنگال به هر خار وخسی می سابیم

فاصله
دیریست زمان،  بسی زما  پیشتر است
زین واماندن ، به کام ِ ما  نیشتر است
از فاصله ها  هرچه فزونتر  کاهیم
با فاصله ها ،  فاصله مان بیشتر است

حقیقت باز ها
دین دامِ  رَه است  و راه را  سدسازان :
تفسیرگرانند  و نظرپردازان  !
گر رهروِ عاشقی  ، به بازی ، مطَلَب
جز باطل ازین خیل ِ «حقیقت»  بازان !

محال اندیشی
نادیده ، نشان ز  بی نشانی جُستن
یا در پیری ، دور ِ جوانی جُستن
آسان تر از آن است که از دفتر ِ دین
آزادی ِ  آدمی ، توانی جُستن !

درختِ فردا
آنان که سر ِ زُهد،  به کار تو کنند
از دین و خدا  خشت ِ حصار تو کنند
امروز  اگر  نهالشان  بنشانی
فردا ز درخت ، چوبِ  دار تو  کنند

درآتش
گر خستهء  غربتیم یا در وطنیم
ما سوختگان ِ کورهء  خویشتنیم
دی وعدهء آزادی و دین مان دادند
امروز میانِ  آتشی در لجنیم !

وعدهء آزادی
دی وعدهء اهل ِ دین به آزادی  بود
بشکوه رهی به شهر و  آبادی بود
امروز  چنانست  که ویرانی ی  ما
درسایهء دین بود و به استادی بود

واردات چین و  روس
از غار  حرا ،   شهر نشین  آوردند !
بی دین شده بودیم که : دین آوردند
تا پایهء  انقلاب  مُحکم  گردد
اسلامِ مُبین ز روس و چین آوردند

کالای ارزان
تا معنویت،  متاع ِ دُکّان  گردید
معنای خدا  مُرادف ِ نان  گردید
زینگونه چو دین ، گران و کمیاب آمد
اسلام زچین رسید و  ارزان  گردید !

شمشیر علی
پالان   بُردند  و  صندلی آوردند
بر مسندِ  پادشا ،  ولی آوردند
تا فتح عُمَر شود در ایران کامل
از روسیه شمشیرِ علی آوردند


****
شعر چیست؟
اندیشه و  ذوق  و  رنج ، هم خانه شوند
تا رمز گشای دل ِ دیوانه  شوند
جان زخمه زند به ساز، تا نغمه و شور 
پیوند ِ وجودِ  خویش و  بیگانه  شوند

رباعی سحر
آنانکه رباعی ی سحر می خوانند
با رؤیت مبتدا ،  خبر می خوانند
از پوست به مغز می رسانند  نظر
چون  با نظرِ « اهل نظر» می خوانند


........................................................
م.سحر / پاریس
 21.4.2012
http://msahar.blogspot.fr/

هیچ نظری موجود نیست: