۰۳ تیر ۱۳۹۲

ای ضد انقلاب فراری


این قصیده تقدیم می شود به دوست و استاد عزیزم دکتر اسماعیل خویی
که او هم به برکت  حاکمیت ایرانسوز ملایان همچون من و بسیاران دیگر از «ضد انقلابیون فراری» ست !

ای  ضدِ انقلاب  فراری
...................................................



ای ضدِ انقلابِ  فراری

از عوعوِ سگان شکاری

از بع بعِ بزان سیه ریش

از عرعر ِ خران حصاری

با این غمِ  مداوم ِغربت

دیگر غم از برای چه داری ؟

چندین چه ای هماره به اندوه ؟

دوران به حسرت از چه گذاری؟

چندین چه ای غمین که بسی دور

از آستانِ  شهر و دیاری؟

خوش باش ازاین که غاصب ایام

ذوقِ  تو را نبسته  به گاری !

هوش ترا نبُرده  به  تمکین

صوتِ  ترا  نداده  به قاری

دست ترا نبسته  به تزویر

بر سفرۀ  تباهی و خواری

وحشت ،  ترا نخَسته  دلیری

ظلمت ،  ترا نکرده  حواری

فقهت  نکرده بنده  و مزدور

برگُرده ات  نکرده  سواری

ننهاده  لقمه ات  به کف اندر

تاسازدت  شرف ، متواری

درخونِ  کس نبرده ای انگشت

در مرگِ  کس نگفته ای آری!

باری،  اگر  به بُعدِ  مسافت

زان سوی ماورای بحاری؛

اما هماره مِهرِ  وطن را

در بُعد جان،  به گِردِ مداری !

زینرو ترا چه با ک که دور از

یار و دیار و ایل و تباری؟

یار و دیار و ایل تو باتوست

بر هر دری که پای گذاری

با هر دمی که سر دهی آواز

در هر دلی که مهر بکاری !

درهرسخن  که  بر لبت آید 

با هر قلم  که  نامه  نگاری 

دشمن،  ذلیل تر بود از آنک 

با شیوه های کهنه و جاری ،

عشقِ  وطن  تواندت از دل

کندن به ضربِ خنجرِ کاری !

ایران در این دل است که با توست

میهن ارادتی ست که داری !

خواهد گذشت سوز زمستان

خواهد رسید صبحِ بهاری





م.سحر

24/6/2013

۱ نظر:

ساناز گفت...

بسیار زیبا. درود به شما.