مزن باران

ی




مزن باران * 
که شیحان میرِمایند!      م.سحر

مزن باران که راهت بی مسیل است
وطن جولانگه قومی رذیل است
فقیه پَست بر اُمّت ، امام است
وقیحِ دزد بر ملت وکیل است

مزن باران که جنگل ها تبه شد
به نام دین ، جهان بیداد گه شد
به گِردِ سفرۀ خونین ِ غارت
شرافت بی بها چون خاک ره شد

مزن باران که دشمن کینه ها توخت
زتابِ کینه اش خاک وطن سوخت
که آز اهل ِ دین راهِ تو را بست
نمکزار آفرید و ثروت اندوخت

مزن باران که سنگ و صخره خسته ست
رهت سوی قنات و برکه بسته ست
نخواهی ریخت در کاریز و جوبار
که دامِ رهزنان ، سدّ ِ شکسته ست

مزن باران ، عطش خوشتر که سیلاب
که در سیلاب ، کس را نیست پایاب * *!
درختان مسیرت را بریدند
رهی برجا نماند الاّ به غرقاب

مزن باران که ویران گشته کاریز
نماند ست از گذرگاهش اثر نیز
چنان در سنگلاخِ غم فرو ریخت
که ماند افسانه ای از خاک زرخیر

مزن باران که کژ راهه ست خاکت
شده ویران مسیرِ تابناکت 
نمی روید به راهت باغساری
نمی خندد گُلی با جانِ پاکت !

مزن باران که شیخان ، میرِ مایند
به دعوی تیغِ دین ، دستِ خدایند
ترا گر چشمه گردی ، می فروشند
ترا گر برکه گردی ، می ربایند!

.........................................

یادداشت :

یادداشت :
*  سی و هفت سال پیش شعری سروده بودم به نام «بزن باران»

بخش هایی از آن  شعر را خواننده ای به اسم حبیب خوانده بود و چون نام سراینده را نیاورده بود این شعر در ایران به سالها  به نام کسان دیگر انتشار می یافت.

اما این شعر  تازه که نباریدن از باران طلب می کند ، متأثر از طغیانی ست که این روزها  آسمان ، برزمین کرده و هستی بسیاری از مردم شهر هاواستانهای ایران در خود فرو برده است.

در شعر پیشین که در سال 1360 سروده شده بود، آرزوی باریدن باران نمادی بود برای  برآمدن آفتاب و برپا شدن رنگین کمان صلح و آزادی و آبادانی در وطن ما .

 با توجه به آنچه  در این سالها بر کشور ما رفته است و می رود ، این شعربه شکلی نمادین می خواهد بگوید که شب همچنان شب است و حکام ظلمت  با ویران کردن طبیعت و نابود کردن درختان و ساختن راه در مسیر سیلاب ،   گذرگاه بارانی را که به قول سعدی در لطافت طبعش خلاف نیست سد کرده ، راه او را به سوی کاریز ها و چشمه سار ها و برکه ها و تالاب ها بسته اند و قطرات پاک و حیات بخش آنرا به جانب   سیلاب زار ها سوق داده اند و بدینگونه هستی مردم ایران را درمهلکه افکنده اند.

باری راهزنانی که جنگلهای ملی شدۀ ایران را طی 40 سال  غارت کردند و گروه های مافیایی درحکومت  پای تا سر شکمانی  که تنها  با سودای  اندوزی  وچپاول ثروت ملی طی سال های پی در پی، دست به  سد سازی  های بی رویه  و مطالعه نشده زده اند  مسئولان اصلی این خشم طبیعتند.

  این سیل ها،  درواقع حاصل خیانت های  بی وقفه آزمندان  ویرانگر و زیاده خواه حکومت دینی در حق  فضای حیاتی ایران و در حق  محیط زیست  این سرزمین  بوده و پاسخ خشم آلود طبیعت خیانت دیده به جنگل خواری ها و سد سازی های زیان آور ی هستند  که فارغ از هرگونه اهداف  وطن خواهانه و بی اعتنایی مطلق به منافع ملی  در ایران جریان داشته و همچنان جریان دارند!

......................................

** پایاب یعنی تاب و توان
و نیز یعین پای آب (کنار نهر یا جوی یا حوض)

..........................................................
م.سحر
26.3.2019

http://msahar.blogspot.com