۰۷ مهر ۱۳۸۵

فراقی ها



نمی تابد چراغ چشم ِ مهتاب

نمی سازد سرودی گریهء آب

نه مرغی بامدادی خوان که : برخیز

نه صبحی روشنی رویان که : دریاب !د



نه با خورشید ، ابری سایبانم

نه از فیروزه چتر ِ آسمانم

نه آتش می گشاید لاله زارم

نه باران می دهد رنگین کمانم



چراغ ِ گوشواری نیست در باد

پری از شال ِ یاری نیست در باد

نه کاریزی ، نه زنگ ِ کاروانی

کویری را غباری نیست در باد



نه خاکی زیر پا تا پای دارم

نه ابری بار ِ چشمم تا ببارم

نه شوید گردِ راهم زنده رودی

نه البرزی که گیرد در کنارم



نه عشقی شوق ِ آتشناک دارد

نه مِهری بوی آب و خاک دارد

نه این ظلمتسرای باغ ِ هجران

چراغ ِ خوشه ای بر تاک دارد



نه لبخندی نهان در چشم ِ مهتاب

نه اندوهی روان با گریهء آب

نه مرغی بامدادی خوان که: برخیز

نه صبحی روشنی رویان که : دریاب!؟



زمستان روزگاری داشتم : تلخ

بهار آمد ، بهاری داشتم : تلخ

تو گویی زهر در آوند ِ گل بود

که از گل زخم ِ خاری داشتم : تلخ



خیال ِ غُنچه ای را آفریدم

میان ِ اشگ و شبنم پروریدم

گرفتم خاکش از دل ، آبش از خون

دریغا خار چیدم ، خار چیدم



دیارانم به مِهرت پایبستم

همیشه با منی ، هرجا که هستم

به یادِ بوستان های تو بویم

اگر شاخه گلی آید به دستم
..........................
م.سحر
پاریس ، آبان و آذر 1362

هیچ نظری موجود نیست: