چند رباعی تازه از م.سحر

   

چند رباعی تازه

آنان که به خدعه قصد خونت کردند

با حربۀ دین خوار و زبونت کردند

دل باختۀ سِحر و فسونت کردند

از چاله به چاه سرنگونت کردند

□

دین آوردند و سحر و افسون کردند

در بادۀ ایمان تو افیون کردند 

تا عقل به ترکِ روزگارت گوید

مهر وطن از دل تو بیرون کردند

□

آنان که وطن به دین فروشان بودند

خنجر به کف و ردا به دوشان بودند

با خیل دراز دستِ کوته فکران

پیرِ خِرَدِ درازگوشان بودند !

□

چونست که ایران به ستم معتاد است؟ 

ملت به پریشانی و غم معتاد است؟ 

با گوهرما چه رفته کاین هستی ما

گویی که به سایۀ عدم معتاد است؟

□

بی‌دین که وطن دوستی‌اش کردار است 

صد بار به از بی‌وطن دیندار است

ای مؤمن بی‌وطن بزرگی مفروش

نامت چون ننگ، پَست و بی‌مقدار است

□

گر دل به فریب اهل دین دادستی

افسار و عنان به جهل و کین دادستی

یک هیچت از آسمان فرستاده ستند

تو آنچه که بودت از زمین دادست ! 

□

گر دین و سیاست به هم آمیخته‌ای

با مهرِ وطن دشمنی انگیخته‌ای

در بیضۀ اسلام درآویخته‌ای 

از کشور خویش آبرو ریخته‌ای

□

کی می‌شود این خدا خدایی یابد

دوران با عدل آشنایی یابد

اوهام و خرافه از میان برخیزد

وین مُلک ز اهلِ دین رهایی یابد؟ 

□

کی می‌شود این وطن وطن گردد باز؟ 

باغ گل و یاس و نسترن گردد باز؟ 

آن پیکر مجروح مداوا جوید

وان جان گریزنده به تن گردد باز؟ 

□

کی می‌شود این ستم ز ما دور شود؟ 

احکامِ جنون و جهل در گور شود؟ 

آزادی و عقل و آدمیت برخاک

سدِّ رهِ تزویر و زر و زور شود؟ 

□

کی می‌شود از ننگ بپرهیزد خلق؟ 

زینگونه در اوهام نیاویزد خلق؟ 

از خویش قیامتی برانگیزد خلق

کاخ ستم و ظلم فرو ریزد خلق؟

□

چون بود که دشمنان به ما چیر شدند؟ 

بر منبر کین صاحب شمشیر شدند؟ 

در دامن زادبوم ازینگونه حقیر

ما برده شدیم و شبروان میر شدند؟

□

چون بود که تن به بردگی داده ستیم؟ 

وینگونه به خاک ذلت افتاده ستیم؟ 

آزادی ما به رهن دین رفت چرا؟ 

ما چون دگران مگر نه آزاده ستیم؟

□

اهل وطنیم و خصم جان وطنیم

آیندۀ قوم ِ خویش را گور کنیم

دادیم عنان به اهل دین تا گویند

 ما ییم که خشتِ خامِ بیت الحَزَنیم! 

□

ما نان تنور دین به خون آلودیم

آمال وطن را به جنون آلودیم

هرگز بنپرسیم چرا چونین شد؟

تا خود بندانیم که چون آلودیم ؟

□

نان از درِ دین به خون ناب آلایند

یک لقمه به عالمی عذاب آلایند

اخلاق و شرف به منجلاب آلایند

تا رسم ِ تباهی به ثواب آلایند !

□

آنان که عنان درکف آینان دادند

نز بهر خدا که از درِ نان دادند

خاطر به خطا وطن به ایمان دادند

وین روز سیه به اهل ِ ایران دادند ! 

□

درداک خرافه سُلطه بر دوران داشت

نادانی وجهل، با خدا پیمان داشت

هرچند به چاه جمکران آب نبود

 بر سفرۀ اهلِ شرع، باری نان داشت ! 

م. سحر

۱۴/۹/۲۰۱۳۲