برای
ادای دِین!
م.سحر
اینجانب چیزی
برای پنهان کردن ندارد !
در سفری که
پاییز گذشته به مصر داشتم برای ادای احترام بر سر مزار مردی از بزرگان تاریخ کشورم
حضور یافتم که علی رغم برخی ضعف ها یا کم و کسری هایی (که دوست یادشمن به درستی یا
نادرستی) به او نسبت می دهند پادشاهی عمیقا وطن پرست و دوستدار پیشرفت مردم کشورش
به سوی رفاه و توسعه و مدنیت بود!
به فاتحه و روح
و حیات پس از مرگ‌اعتقادی ندارم و می دانم که از این اقدام احترام آمیز ، خبری به
او نخواهد رسید اما حضور یک سویه ام در یک فضای معنا دار تاریخی یعنی در مقبره
محمد رضا شاه که غریبانه درکشوری بیگانه آرمیده است، برای من پاسخی بود به یک نیاز
عمیق روحی برای فروکاستن عذاب وجدانی که نسل ما به آن گرفتار شد!
آری از بد
روزگار من هم متعلق به نسلی بوده ام که حقیقت را از پشت شیشه کبود افکار و
ایدئولوژی هایی می دید که هزاران سال با منافع عالی مردم سرزمین ما ایران فاصله
داشت!
بنا بر این
ناخواسته و نادانسته شریک در نادانی و ناسپاسی ای بود که بخش وسیعی از مردم کشورم
به دام آن افتاده و‌همه کاسه و کوزه ها را بسیار ناعادلانه و ناجوانمردانه از سر
نا آگاهی یا در اثر شیفتگی های مرامی و فرقه ای یا حتی به سائقه بلاهت و جهل برسر
شاه و خاندان او می شکست و اینگونه عنان اختیار سرنوشت ملت و نسلهای آتی را به پست
ترین و ناجوانمرد ترین و عقب افتاده تر ین موجوداتی که در اعماق لجنزار تاریخ کمین
کرده و از آنجا سر برآورده بودند می سپرد!
رک و پوست کنده
بگویم این ادای احترام یا این زیارت (اسمش راهرچه می خواهید بگذارید!)صرفا به خاطر
فرو کاستن از عذاب وجدان شخصی خودم به عنوان فردی از نسلی بود که نفهمید ه بود در
کجای جهان ایستاده است و با پیوستن یا همدلی با نیروهای اهریمنی و بدخواه یافریب
خوردهٔ کشور ، به دمی یا قدمی یا قلمی (هرکس به فراخور حال و موقعیت و درک و به
هدایت فهم یا نافهمی خود)غرقه در این توهم و در این خیال باطل بود که با انقلاب
سوسیالیستی یا اسلامی جهان را گلستان خواهد کرد.
و بدین گونه ،
در برانداختن خانمان ملت و به باد دادن هست و نیست کشور خود شرکت کرد و با تأسف
بسیار هم دنیا را باخت و هم آخرت را!
احترام به و
اعاده حیثیت از محمد رضاشاه پهلوی، دین ادا ناشدهٔ بزرگی ست که این نسل به تاریخ و
به ملت تاریخی ایران بدهکار است و شرافتمندانه ترین کار آن است که از تداوم دشمنی
و کینه توزی بیمار گونه اش نسبت به وقایع تاریخ معاصر (که البته خیلی از آنها
تراژیک و تأسفبارند) دست بردارد و در التیام زخمهای سیاسی که دستهای گوناگونی از
جمله خود وی نیز در ایجاد آن شرکت داشته است بکوشد
محمد جلالی
چیمه (م. سحر)
پاریس. /۳/۲/۲۰۲۴
۱ نظر:
بسیار عالی نوشته اید. من هم پنج سال پیش در سالگرد این بی گناه خفته در غربت به مصر رفتم اما با وجدانی آسوده چرا که برخلاف هم نسلان خود خوشبختانه هیچ نقشی در شورش ۵۷ نداشتم.
ارسال یک نظر