رها کنید مرا

.................................................................................

................................................................................

................

دراین میانه رفیقان رها کنید مرا.........ا.......

.............................

...............

.........

در این میانه ، رفیقان رها کنید مرا

.....

چو نیک گُم شوم ، آنگه صدا کنید مرا

...

طلب کنید و بگوئیدم و بخوانیدم

..

سرود و نغمه کنید و نوا کنید مرا

...

به یاد آرید آنگه که با شما بودم

...

به جمع خویش ، یکی از شما کنید مرا

...ا

گل آورید و ببارید و آتش افروزید

...

مس ِ عتیقه ام و کیمیا کنید مرا

...ا

خطابه ها بنگارید و صورها بدمید

...

شعار پرچم و لوح ِ لوا کنید مرا

...

خدای تشنهء خود را خُمار مگذارید

...

در آستانهء معبد فدا کنید مرا

...

زشرم آن که به شیطان فروختید آن روز

...

به روی خاک ِ من اکنون خدا کنید مرا

...

رها کنید مرا تا رها کند قهرم

...

بری زقهر و به مهر آشنا کنید مرا

...

از آن که زندگی ام ریشه در جدایی داشت

...

جدا تر از «من» ام از «من» جدا کنید مرا

...

به پاس ِ عمر عزیزی که با هبا پیوست

...

قرین ِ عزّت ِ هیچ و هبا کنید مرا

...ا

گذشته بر من و آینده با شمایان باد

...

در این میانه رفیقان رها کنید مرا

...

م. سحر

کلمه

سلام بر شما همه

امروز بر آن شدم تا چند غزل خود را روی این صفحات قرار بدهم

پیشکش دوستان و عزیزانی که گهگاه در این سو یا آن سوی جهان از ما یادی می کنند

.....

دیر زیاد و شاد زیاد و خوش آن یار که از ما یاد آرد یا نیارد

............

محمد جلالی چیمه

م ـ سحر

پاریس

27/8/2006

...............................................................................................................................

.....انسان تویی

چونکه مسجد لافگَه شد ، قبله را ویران کنیم

ـ «سنایی غزنوی» شاعرِ عارفِ قرنِ ششم

..............

ای عُمر ، نامِ عشق به بازوی جان بکوب

.......
وی دل، دُرای قافله را جاودان بکوب

..........
گر ذلـتِ زمینی ات از آسمان رسد

.........
فریادِ قهر بر سپرِ آسمان بکوب

...........
قرآن که دامگاهِ تو آمد ، به چنگکش

.........
برگیر و بر دهانهء آتشفشان بکوب

............
زنجیر اگر نتیجهء تفسیرِ آیه هاست

.......
بافندگان ِ سلسله ات را دهان بکوب

.........
نهبِ تو را چو از عَـلــَم ِ دین کنند دار

.......
بیرق به فرق ِ دارزن و داروان بکوب

...........

مسجد که شد نهانگــه رَهبـان ِ راهزن

............
خشت ِ ستون برآور و بر راهبان بکوب

............

گر موش ِ آزمونکده و امتحان نئی

..............
سنگین بر آزمونگر و بر امتحان بکوب

................

چون خانه آستانهء آشوبِ جهل شد

.............
بنیان ِ فتنه درشکن و آشیان بکوب

..........

تا خار برکنی و خس از بُن برآوری

...........
با ابر ناله سرکن و با ناودان بکوب

............
آزادی است و راهِ دو صد ساله ناتمام

..............
برخیز و طبل ِ پویه در این کاروان بکوب

................
ره کوفتند بر گــُذرِ ما گــُذشتگــان

..................
چون رفتگان گــُذرگه نارفتگــان بکوب

.............
انسان تویی ، زمان تویی و آسمان تویی

............
از خود نشانه ای ز خـدا بر زمان بکوب

..............
از دل بگو به سر که:« تو را رای ِ پیر باد !»ـ

...............
وز سر بگو به سینه که : «ا ی دل ، جوان بکوب !»ـ

..............
خواهی میان ِ هاون ِ عُسرت به دست ِ حُزن

........
گندم نما جُــوی دو سه از بهــرِ نان بکوب ؛

.............
خواهی برو به صفحهء مینای آسمان

..................
شـَقّ اُلقَمــر برآور و رنگین کمان بکوب

.............
این هردو باد بود ، چو وَهمت مُراد بود

............
پای خِــرَد به پیکرِ وَهـم و گـُمــان بکوب

.............

عقلت امیر باد و هـُنـر ساحل ِ امان

...........
بر جهل و کین و فتنـه حصارِ امان بکوب

.................
گر گــُرزِ رُستمت به کف اندر نمی رسد

..................
بر لوح ِ راستی رَقــَمــی پُـرتوان بکوب ! ـ

م ـ سحر
پاریس ، 22/1/2004
...........................................................................

Version française:

http://sahargaahaan.blogspot.com/2007/01/blog-post.html

غزل

چنین که از تو دو دریاست در میان تا من

به تخته بند ِ محبّت چه کرده ای با من؟

به دستبُرد ِ رُبایشگر ِ کدامین سِحر

ز دوری ِ تو ام اینگونه ناشکیبا من؟

چنان ضمیرِ من آکندهء خیال ِ تو گشت

که از خیالِ تو آکنده ام سراپا من

مگر به کوی ِ دلم خانه کرده ای که مُدام

تو را به خلوتِ دل می کنم تماشا من؟

چو جان برابر ِ چشمم نشسته : تنها تو

نظر نشانده به راه ِ تو، مانده تنها من

تو و دریغ ِ وفا نزدِ دوست؟ حاشا مِهر

من و طریقِ جفا نزدِ یار ؟ حاشا من

گواهِ لرزش ِ دستِ من اند این کلمات

که همچو رازِ نهان خامُشند و گویا : من

مرا سکوت بنشکسته است ، جز با دل

که یادِ مِهر ِ تو را کرده هم نوا با من

گُذر به ساحل اگر می کنی به موج نگر

مگر به جادوی بانگش بُوَد هم آوا من

مگر پیام ِ من از نغمه های وی شنوی

وز آن ،ز موج ندانی رسد صدا، یا من

نهنگِ بحرم و در آبدان نخواهم خُفت

اگرچه از تو دو دریاست در میان ، تا من

...........

م . سحر

غزل برای دخترکم آناهید

آفرین ِ من

............

......................

حُزن فشان ِ دل ِ حزین ِ منی تو

دخترِ زیبای نازنین ِ منی تو

نوش و نشاطِ تو ناز و نغمهء ناهید

خوش تر از آنی و خو ش ترین ِ منی تو

تعبیه در چشمِ توست رازِ طبیعت

پرتوِ خورشیدِ سرزمین ِ منی تو

پیش ِ تو آزادم از برین و فرودین

بیمِ فرودم نه تا برین ِ منی تو

آینه سانم که در نگاهِ توام من

آیتِ بختی که بر جبین ِ منی تو

برنگزینم هرآنچه برنگزینی

دستِ گزینش در آستینِ منی تو

درد چه پاید که نوشدردِ من از توست؟

تلخ چه پوید که انگبین ِ منی تو ؟

گرچه به نفرینِ روزگار اسیرم

خُرّم از آنم که آفرین ِ منی تو

پای و رهت خوش که پایداری ام از توست

جایگهت خوش که جانشین ِ منی تو

.........

م ـ سحر

................

پاریس 7/10/2005

غزل

ای آسمان ِ عشق ، فروبار بر دلم

تا بی بری قدم نگذارد به حاصلم

زیرا جوانه کردهء بذرِ محبّتم

وز همدمان ِ تاک ، نه بیخ ِ هلاهلم

آن بوته ام که بی سبب از کشتزارِ خویش

برکنده دستِ مردمِ نا اهلِ جاهلم

افکنده بادِ رهزن از این سان به خاکِ غیر

دور از نسیم و سایه در آن سوی ساحلم

ناخُن به خُشک سوده ام و زنده داشته ست

یادِ بهار و باغ به صحرای هایلم

ای رهگذر که پای بر این ساقه می نهی

هرگز ز غفلتِ تو مپندار غافلم

هرگز گمان مبر که در اطرافِ خانه ات

خودرو دمیده در پی ِ سودای باطلم

رؤیای جاودانگی اندردوانده است

درخاک ریشه هایی از عهدِ اوائلم


اینک منم . گیاهی و چشمی و گوشه ای

ای آسمانِ عشق ، فرو بار بر دلم

.....

م. سحر

:::::::::::::

غزل

یک لحظه سایهء تو رهایم نمی کند

گویی کسی به جز تو صدایُم نمی کند

ماهیّ و مِهر ِ شام و پگاهم ، چنان که ابر

در خواب نیز از تو جدایم نمی کند

دردی نهُفته دارم و جز گرمی دَمَت

دانم که هیچ شُعله دوایم نمی کند

دریافتم به راهِ صفایافتن که جُز

آیینهء تو غرقِ صفایم نمی کند

گُم کردهء من است مگر در وجودِ تو

زین سان که عقل چون و چرایم نمی کند؟

بست از اُمیدِ مِهر ِ تو خواهم به بازوان

حِرزی که روزگارجفایم نمی کند

من با رضایتِ تو رضایم ، اگرچه هیچ

جُز دست و بازوی تو رضایم نمی کند

طبعِ من این غزل ز تو دارد که هیچ شوق

زینگونه غرقِ شور و نوایم نمی کند

........

م.سحر

غزل

گر چشم های دوستی ات باورم کند

دستانِ نغمه سازِ تو خُنیاگرم کند

تازنده بر سمندِ خیالت سوار ِ شوق

از سرزمینِ مِهر ، پیام آورم کند

دیگر شدم به بویهء دیدارت ای عزیز

بگذار تا نگاهِ تو دیگرترم کند

بگذار تا سکونِ من و سایه سارِ تو

شاد از فروغِ مشعلهء خاورم کند

جانم به تنگنای قفس خو نکردنی ست

ور روزگار رحم به بال و پرم کند

ای آسمانِ عشق، فروبار بر دلم

تا جادوی دگر شدگی دیگرم کند

ای مهربان ، چراغ ِ من است آن و دست تو

مگذار باد سُخرهء بام و درم کُند

زان بوسه ها که از لبِ خورشید می دمَد

آتشگهی فرست که خاکسترم کند


م.سحر

غزل

اگرچه عرصه و آفاق ِ آسمان باز است

شکسته بالی ام از آرزوی پرواز است

نه آب و دانه اسیرم کند، نه دام و دروغ

که خود به حنجره روحِ قفس در آواز است

دل از صدای شکستن کند نوا و سرود

به گوهر ، آنچه که نشکستنی بُوَد راز است

به رغمِ کینه نیوشای آدمیت باش

که رقصِ عالَمِ هستی رهینِ این ساز است

زمین صدای ضمیرِ تو می سراید باز

جهان به پاسِ وجودِ تو قصّه پرداز است

زمان چه غم که گذرگاهِ بی سرانجامی ست؟

از آن که هرقدمِ عشق یک سرآغاز است

.........
شکوهِ زندگی است آستانِ خاک و چه باک

که جیش ِ راهزن ِ مرگ در تک و تاز است ؟


فضای غُربتم اینگونه گر پُر است از نور

به یُمن ِ«کوچهء رندان » و شعر ِ شیراز است


م.سحر

غزل

در واقع است حُسنِ تو یا در خیالِ من

وز عالَمی تو یا رقمِ ایدآلِ من؟

می بینمت مُدام و نمی بینمت که جُز

با دیدنت جواب نیابد سؤال ِ من

خواهم در آسمانِ تو پرواز کرد و لیک

باز است بامِ نیلی و بسته ست بال ِ من

زندانی ِ گذشته و آینده دامِ هول

باری در این میانه چنین است حالِ من

.....

بسته ست جاودانه دلم با اُمیدِ مِهر

زیرا محال نیست امیدِ محالِ من

غُربت ربود و غرب، مجالِ جوانی ام

تا کِی کند گذار نسیمِ شمالِ من !؟

بُگذشت سالیان و مجالی فراهم است

مگذار تا هَبا شود این یک مجالِ من

مگذار با صلایِ بهاری که می رسد

امسالِ من بَرَد حَسد از پارسالِ من

آینده در کمالِ وفاداری است و مِهر

حاشا که در گذشته بمیرد کمالِ من

همچون گُلی به پای تو افکندم این غزل

باشد که از بَرَم نَرَمی ای غزال ِ من

جُز روشنی چه رُست ز سوز و گدازِ شمع ؟

جُز شعرِ خوش چه می دَمَد از اِشتعالِ من؟

م.سحر

شب است و باز دلم ...ـ

..............................................................................

شب است و باز دلم .... ـ

...................:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::...........................

.شب است و باز دلم بهر ِ دیدنت تنگ است

دقیقه ای که تو دوری هزار فرسنگ است

ندانمت زکجایی و کیست در نگهت

جُز اینقدر که صدای دلَت خوش آهنگ است

سبوی مِهر به دست است و خانه پُشتِ سراب

نگاه دار که بازیچهء زمان سنگ است

به جانِ دوست که از روزگارِ رنگ آمیز

نصیبِ ماست وجودی که خالی از رنگ است

گناهِ گوهرِ ما نیست در گذرگَه عُمر

جز آن که بندهء آزادگی و فرهنگ است

تو آفتابی و ما با تو از درِ صُلحیم

اگرچه با شبِ دیرنده مان سرِ جنگ است

بتاب ، آینه واری ، که با زمانه مرا

وجودِ گم شده ای در غُبار و در زنگ است


بر آسمانِ خدایان نظر مدار ای دل

که جُز به مَعبدِ عشق، آنچه هست نیرنگ است! ـ

.....................................................

م.سحر
........................................................................................

Version francaise: .........................................

http://sahargaahaan.blogspot.com/2007/01/cest-la-nuit.html

غزل

نگویمت که به گِردِ خطر نخواهم گشت

و گر بمیرم و از عشق برنخواهم گشت

هزار بار در اطرافِ هیچ گردیدم

بر این مُدوّر ِ باطل دگر نخواهم گشت

به گِردِ نقطه ، چو پرگار درنوشتم عُمر

بسی هَدر شدم ، اینک هَدر نخواهم گشت

در این میانه رفیقان رها کنید مرا

که صیدِ راه و اسیر ِ سفر نخواهم گشت

دلی ست بر کف و دریا روان و من با موج

چنان روان تر از اویم که تر نخواهم گشت

خبر کنید جهان را که ماهیان بُردند

مرا ، که گِردِ حریم ِ خبرنخواهم گشت

زخیر اگر کفنی گشت زیبِ پیکر ِ ما

خوشم که درخورِ تشریفِ شَر نخواهم گشت

شکسته بالی ام از آرزوی پرواز است

بگو مگرد؛ که بی بال و پر نخواهم گشت

...

عذابِ دربدَری می برم به بویهء آن

...
که در عذابِ دگر ، دربدر نخواهم گشت

....

م . سحر

...........

..........................

...........................................................