فراقی ها

نمی تابد چراغ چشم ِ مهتاب

نمی سازد سرودی گریهء آب

نه مرغی بامدادی خوان که : برخیز

نه صبحی روشنی رویان که : دریاب !د



نه با خورشید ، ابری سایبانم

نه از فیروزه چتر ِ آسمانم

نه آتش می گشاید لاله زارم

نه باران می دهد رنگین کمانم



چراغ ِ گوشواری نیست در باد

پری از شال ِ یاری نیست در باد

نه کاریزی ، نه زنگ ِ کاروانی

کویری را غباری نیست در باد



نه خاکی زیر پا تا پای دارم

نه ابری بار ِ چشمم تا ببارم

نه شوید گردِ راهم زنده رودی

نه البرزی که گیرد در کنارم

نه عشقی شوق ِ آتشناک دارد

نه مِهری بوی آب و خاک دارد

نه این ظلمتسرای باغ ِ هجران

چراغ ِ خوشه ای بر تاک دارد



نه لبخندی نهان در چشم ِ مهتاب

نه اندوهی روان با گریهء آب

نه مرغی بامدادی خوان که: برخیز

نه صبحی روشنی رویان که : دریاب!؟



زمستان روزگاری داشتم : تلخ

بهار آمد ، بهاری داشتم : تلخ

تو گویی زهر در آوند ِ گل بود

که از گل زخم ِ خاری داشتم : تلخ



خیال ِ غُنچه ای را آفریدم

میان ِ اشگ و شبنم پروریدم

گرفتم خاکش از دل ، آبش از خون

دریغا خار چیدم ، خار چیدم



دیارانم به مِهرت پایبستم

همیشه با منی ، هرجا که هستم

به یادِ بوستان های تو بویم

اگر شاخه گلی آید به دستم

..........................
م.سحر
پاریس ، آبان و آذر 1362

حدیث ِ باغ

حدیث ِ باغ

.....................

شاخه ها پر گـُل اند و گــُل ها نو

همه چون آتشی گرفته اَلــُو

شاخه ها بی گــُل اند و گــُل ها پـَر

..

گذر از شُعله ای به خاکستر

..

شاخه ها پـُر گــُل اند و بلبل ها

نغمه ها می زنند بر گــُل ها

شاخه ها بی گــُل اند و بی فریاد

هستی ِ برگ ها به غارت ِ باد
..

شاخه ها پـُر گـُل اند و ماه به ناز

شبچراغ ِ ستاره چشمک باز

شاخه ها بی گــُل اند و شب در چاه

باغ دلگیر و باغبان گـُمراه
..

شاخه ها پُرگــل اند ، پـُر گـُل باد

روز ِ بُستان به کام ِ بلبل باد

ماه باد ، آفتاب باد و زمین

عشق ، روح ِ زمانه باد ؛ همین! د
..

شاخه ها پـُر گـُل اند و ما هستیم

چشم در چشم و دست در دستیم

فرصت ِ چندروزه ای ماراست

عشق دریا و کوزه ای ماراست

جان ِ این چند روزه را دریاب

سنگسار است ، کوزه را دریاب ! د

.....................................................
م.سحر

پاریس ، 21/6/1995

با بدخواه

حالا که به این وسیلهء جادویی می شود برای دوست و دشمن پیغام فرستاد، بد نیست که ما هم این سخن کوتاه را با «بدخواهان ِ عزیز» ِ خودمان در میان بگذاریم

و برایشان آرزوی موفقیت کنیم

.........................

نخست بگویم که این شعر بعد از مکالمهء تلفنی با دوستی نوشته شد که از من می پرسید:د

» «راستی چرا اینها اینقدر با تو بدند؟»

...............................................................................................
...................................................

........
با من بدید؟ بد باشید! د

بسیار و بی عدد باشید

ماری که می گزد گردید

گـُرگی که می درَد باشید

سیر ِ مرا منجّم وار

همواره در رَصد باشید

ارواح ِ تنگ چشمی را

انواع ِ کالبَد باشید

بی وقفه حِقد و کین ورزید

پیوسته در حَسد باشید

فتوی دهید بر کفرم

شلاّقدار ِ حد باشید

روزِ وداع ِ من با دوست

دستی که می بَرَد باشید

باکم نه ، گر تنی فَردم

ور صد تنید ، صد باشید

گر وارثِ وطن گردید

ور والی ِ بَلَد باشید

غرق ِ سرابِ غـُربت به

کِم یاور و مدد باشید

م. سحر
پاریس ، 15/10/2005

.......................................................................

درحاشیه عرض می شود که طرح ها و نقاشی ها برای نوازش چشم های نازنین ِ دوستان و ایجاد تنوع در این اوراق عرضه می شوند

و همگی رقم ِ م .سحر هستند و نقل ، یا ناخنک بی جواز ِ به آنها برای مخاطبان شعرِ بالا آزاد است ...........

دوستان البته باید اجازه بگیرند یا دست کم منبع آن را یادآوری کنند

چندین چه بایدت ؟

چندین چه بایدت...؟

.....................1

چندین چه بایدت به شکایت
................................
دندان ِ غم به خون ِ جگر بست؟
..........................................
در امن سای گوشه روان سود
.............................................
وز عُمرخای لحظه روان خَست؟
.......................................
چون پیله ای هبا شد در پوست
........................................
چون مُهره ای رها شد در پَست؟

..............................................

..............................................

.................................................................................................................................................................................

مُرد آنکه تن به پیله فرو برد

رَست آنکه او ز پیله فرا جَست

با برف ها مگو : مشوید آب

با لحظه ها مگو : مرو از دست

ساحل مباد ، اگر نبَرَد موج

دریا مباد ، اگر نشود مست

دریاب گوهری که ترا نیست

کم گیر باوری که ترا هست

م. سحر

پاریس ، 2.10.1991

گفتم ، گفت ــ سه ترانه

یک

::::::::::::::::::::::::::

گفتم : خورشید؟ گفت: خاموش آمد

.....................................

گفتم : ظلمت ؟ گفت : جهان پوش آمد

.......................................

گفتم که : سپیده ؟ گفت : کز یاد ِ زمان

...................................

چون خاطره ای دور فراموش آمد

...............mmmm:::::::::::::::::::::::::::::

....................

دو

...................................

..................................

گفتم : چه نشسته با دلت ؟ گفت : اندوه

...........................................

گفتم : به که شکوه می بری : گفت : به کوه

........................................

گفتم که : کجاست کوه ؟ گفتا : بادل

......................................

پنهان به میان ِ ابر ِ آهی انبوه

:::::::::::::::::::::::

سه

...............................

..................................

گفتم که : وطن ؟ ، گفت : شقاوتگاه است

.......................................

گفتم : غربت ؟ گفت : غمی جانکاه است

..........................................

گفتم که : زمانه بگذرد ... گفت : دریغ

.....................................

کانرا گذران ِ عمر ما همراه است !1

::::::::::::::::::

م.سحر

پاریس ، 1984

راز و نیاز

م.سحر

..................................................................................

راز و نیاز

.

.............................................

سپیده سرزد ، نگین به در زد ، دم از سفر زد ، به ره روان شو

.......................................

چو راهیان زی ، در این زمان زی ، زمانه پیمای کاروان شو

................................

به تک نگاهی نگر کران را ، نگر زمین را ، نگر زمان را

....................................................

نگر سپاه پرندگان را ، پرنده سان زی ، پرنده سان شو

................................................

ز کین رها شو ، ز غم برون زن ، زبندِ بیم و ستم برون زن

...................................

از این کُهن دژ عَلـَم برون زن ، جهان جوان شد ، دلا جوان شو

...............................................................

بجوی خود را ، بگوی خود را ، ببال خود را، بروی خود را

..................................................

ز گـَردِ ظلمت بشوی خود را ، نه راهِ این زن ، نه چاه ِ آن شو

.................................................

بس است خِفّت، بس است خواری،بس است شیون،بس است زاری

.......................................................

بس از مُصّلا و سوگواری ، دمی به شادی ترانه خوان شو

.....................................................

بمال گوشی ز چنگ و رودی ، بخوان نوایی ، بزن سرودی

.................................................

برآر اوجی ، برو فرودی ، قرار ِ دل های بی نشان شو !أ

.............................................................

م.سحر

پاریس،1990

............................................................................

برای شنیدن این غزل با صدای دوست هنرمندم علی تهرانی

در اینـــــجــــا به سایت اواز های روزانه مراجعه کنید

جنگل و تبر

در کشور من جنگل قوی تر از تبری ست که با درخت می ستیزد

.......................................................................

پـُل اِلوآر

............................................جنگل و تبر...........................هرچند تبر به ریشه می کوبد.........................................

جنگل ز تبر قوی تر است اینجا
........................................روزی که تبر نگون شود بر خاک.................................................این بیشه شکوفه گُستر است اینجا
.............................................با گیسوی هر درخت ، باغی شوق.................................................بر آبِ روان شناور است اینجا................................................وان اصلهء زخم خوردِ پارینه...................................................پر گُل شجری تناور است اینجا.................................................بر هر سروی هزاردستانی..................................................دستان سازی نواگر است اینجا..............................................زاغ و زغنی نه تا فغان گوید...............................................زیرا قمری سخنور است اینجا..............................................گر پوپکِ پیکی از بهشت آید.........................................خواند که: بهشتِ دیگر است اینجا..................................................انگشت گزد که: نی خطا گفتم..................................................مانا ز بهشت خوشتر است اینجا.................................................بر شاخ ِرزان چراغها رنگین...............................................هر خوشه چراغ ِ خاور است اینجا..................................................بر ناربُنان انار خندان لب..........................................هرخنده نشاطِ نوبر است اینجا.............................................برخاک فتاده ای بسا سروا................................................کامروز ستاده پیکر است اینجا.............................................با قامتِ سربلندِ آزادی............................................هر سروِ بلند همسر است اینجا...............................................آیین ِ تبرزنان به دوزخ در...............................................تا آزادی مُظفـّر است اینجا.........................................جنگل بِشکوه، جنگل آبادان......................................وآتش به دل ِ تبرگر است اینجا...............................................جنگل به تبر فرو نیارد سر.................................................جنگل ز تبر قوی تر است اینجا...................................................م.سحرپاریس نوزده نوامبر ۱۹۸۴

دو ترانه و یک سیامشق

هستی ِ موج

........................

..........................................

ای موج ، به خود گُمان مدار از مستی

.........................

کز جَستن و تاختن ز دریا رستی

...................

هرسو که شدی ، باز در او پیوستی

..........................

کز هستی ِ اوست هستی ات ، تا هستی

................................................

...........................................................................................................

.................

م .سحر

...............................................................................................................

...........................................

پایندگی

....................................

ای موج ِ روان ، روانگی بودن ِ توست

وین کاستن ِ تو عین ِ افزودن ِ توست

آسوده چه باک اگر نپایی یک دم

پایندگی ِ تو در نیاسودن ِ توست

................................

م.سحر

ناگزیر از عشق

.................................................................................

..........................................................................
نا گزیر از عشق


با جان چه شد مقابل ، کز عشق ناگزیرم

یا خود چه رفت با دل ، کز عشق ناگزیرم

بر شوره زار ِ بی نم ابر که ریخت باران

کِشت ِ که داد حاصل ، کز عشق ناگزیرم

ای روح ِ فتنه ، اکنون آتش بر عافیت زن

وین آشیان ِ کاهل ، کز عشق ناگزیرم

با موج ِ ناشکیبا ، ای دل بزن به دریا

بیگانه شو ز ساحل ، کز عشق ناگزیرم

افسانه خواه ما را ، دیوانه خواه ما را

ما را مخواه عاقل ، کز عشق ناگزیرم

ای شوق ِ کاروان پوی ، دلبستگی ز ره جوی

بیزاری از مراحل ، کز عشق ناگزیرم

نارفته را به کار آی ، وز رفته رستگار آی

برچین بساط ی حائل ، کز عشق ناگزیرم


م. سحر

هفت ترانه در «تجدد» و «تحجّر

م.سحر

......................................................................................

.......................................
هفت ترانه در «تجدد و تحجّر» د»

.............................

بنیاد ِ مُدرن

.......................................
بنیادِ مدرن پایبستی دارد

بر آنچه که نیست با تو ، هَستــی دارد

گم کرده رهی که رهنمای من و توست

بر این آتش ز دور دستی دارد


از ما تا اکنون


از ما به کنون ، هزار سالی راه است

وین ، آن داند که رهروی آگاه است

نیمی از ما بستهء تاریکی هاست

نیمی دیگر مسافری گُمراه است


دیروز ، امروز

زآموزش ِ ماست ، این بد آموزی ِ ما

همزاد ِ شکست ِ ماست پیروزی ما

ما «دیروزیم» و همسفر با «امروز»د»

امروز کجا و مای دیروزی ما؟

تجدد و میراث ِ کهن


زان کین که به میراث ِ کُهن توخته ای

دامن دامن ، ندامت اندوخته ای

پنداشته ای : «تجدد آید از هیچ» ؟

زین «هیچ » ، به جز هیچ نیاموخته ای !د

بت پرست

گر نیک به ذات و بد به گوهر بودند

پیش از بُت ِ تو بُتان ِ دیگر بودند

وان «بُت شکنان » که می پرستی شان نیز

چون ذات ِ تو بُت پرست و بُتگر بودند


سنگ ِ هیچستان

سازنده اگر خداست یا انسان است

بُنیادِ جهان ز گوهری یکسان است

وان سنجه که «کُفر » و «دین» بدو می سنجند

بر خاک مجو ، که سنگ ِ هیچستان است


ویرانه فرو گذار

ویرانه فروگذار و آبادی کن

وآبادی را بنا بر آزادی کن

آزادی را فروغ ِ آگاهی دان

واگاهی را جوانی و شادی کن ! د

دسامبر 1994 ، پاریس
م.سحر

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

بپر ، بپر ، کبوتر جان

بپر ، بپر ، کبوترجان

..............................

شکسته بال و خونین پر ، بپر ، بپر کبوتر جان

فضای نیل و وحشت را ، بِدَر بِدَر کبوتر جان

سیمین بهبهانی

::::::::::::::

................................................................................
دراوج ها به پرواز آی، پرنده تر، کبوتر جان

مباد تا ترا بینیم شکسته پر،کبوتر جان

چنین که ذات ِ پروازی، فضای بیکران از تو

در آسمان آزادی ، بپر، بپر ، کبوتر جان

بپر که سایهء پرّت ، به بستگان درآموزد

شکستن ِ قفس ها را، نفر نفر، کبوتر جان

خوشا صدای پروازت که می دَمد در آوازت

هزار گوش می خواهم بر این هنر، کبوتر جان

به پاس ِ عشق و بیداری زپرّ ِ خود قلم داری

د«دوات و دل پراز خون» دار دراین خطر،کبوتر جان

در آشکار و پنهانت، مباد بر تن و جانت

گزند ِ نا رفیقانت، به رهگذر کبوتر جان

اگرچه با دلی پر خون، تـُراست خاطری محزون

سکوت ِ تشنه را بشکن، به شعر ِ تر کبوترجان


بخوان که هست گفتارت ، چراغ ِ جان ِ بیدارت

کند سرود ِ جاندارت به جان اثر ، کبوتر جان


پاریس ــ 27ــ 3ــ 1996
م.سحر

پلنگِ وحشی

...................................................................................

...............................................................................

پلنگِ وحشی



پلنگِ وحشی ِ من ، بهانه چه می کنی ؟

گلایه هردم از این زمانه چه می کنی ؟

ز کوه و درّه تو را ، نمانده نشانه ای

ز بی نشان طلب از نشانه چه می کنی ؟

چو پاره سنگ ِ غم از خیال ِ روح شکن

هماره بر سر ِ خود ، کمانه چه می کنی ؟

به ماه می نگری ، غریبه می نگرد

بر او شتاب و زخود کرانه چه می کنی ؟

جنون ِ بید ِ تو را ربوده باد ِ جنون

هوای کاکُل ِ او به شانه چه می کنی ؟

به زخم ِ تیشهء کین ، درخت ِ جوانیت

چنین که می شکند ، جوانه چه می کنی ؟

پلنگ ِ وحشی ِ من ، به خواب ِ بی خبران

پیام ِ خوش خبری روانه چه می کنی ؟

شب است و گر ندهد چراغ و آینه ات

سپیده زار ِ فلق ، شبانه چه می کنی ؟

سپیده زار ِ فلق ، شکوهِ آتش ِ توست

بِهِل که شُعله کشد ، بهانه چه می کنی؟

م.سحر

کودکی

م . سحر...............................................................................

کودکی

.............................................

خیال و خواب ِ من ، ای نوبهار ِ کودکی ام

گذر دریغ مدار از دیار ِ کودکی ام

مرا به خانهء خود بَر که یاد ِ خوبی و مِهر

به خاطر آورَد این یادگار ِ کودکی ام

ز دام ِ غربت ِ این روزگار ِ رونق ِ درد

مرا پناه ده ای روزگار ِ کودکی ام

مرا پناه ده ای شعلهء شتافته در

اجاق ِ سوخته ام در کنارِ کودکی ام

از این فسردهء خورشید و ماه فرسودم

کجاست ماهِ من ، آن رهسپار ِ کودکی ام؟

کجاست چشمهء آن جان ِ آفتابی ِ عشق

میان ِ آینهء بی غبار ِ کودکی ام؟

کجاست عُمر من ، آن شوق ِ پاک زیستنم؟

کجاست یارِ من آن یار ِ یار ِ کودکی ام؟


از این حضور ِ زمستان ِ غیر بیزارم

خیال و خوابِ من ، ای نوبهارِ کودکی ام!د

م.سحر

نوشه زی روشنان

........................................................................................

یادآوری

نقل ودرج این شعر ها آزاد است به شرطی که مأخذ آن گفته شود

هرگونه بهره وری «ذوقی ـ هنری» ازاین اوراق به اجازهء کتبی م.سحر بستگی دارد

....................................................................................................................

...................................................................................................................

نوشه زی روشنان

.......................................

.....................................................

شب گدازان ِ آتشین پایند

................

خاکزادان ِ آسمان سایند

...................................

طپش ِ روز و راز ِ خورشیدند

...............................

دَم ِ بیدار و عُمر ِ زیبایند

.................................

تبِ آتشفشان و رامش ِ صبح

................................

خشم ِ طوفان و موج ِ دریایند

....................................

نام ِ آینده اند و جان ِ حضور

................................

دل ِ اکنون و چشم ِ فردایند

................................

شُعله سان می رسند و می سوزند

........................................

سایه سان می پرند و می پایند

....................................

خفتگانند و ذات ِ بیداری

.............................

خمُشانند و عین ِ آوایند

...................................

نوشه زی روشنان ِ تاری روب

...................................

آذرخشان ِ لحظه پیمایند

.................................

زادِ آزادی اند و می زیبند

..................................

توش ِ اندیشه اند و می شایند

..............................

خود از آن رمز ِ جاودانگی اند

...........................

که اگر می روند ، می آیند

.................................

...............................

پاریس ،22/12/1997

م.سحر

روزگار ِ سیاه

................................................................................

روزگار ِ سیاه


بر صفحهء سپید و سیاهی که می رود

مائیم و عُمر ِ خسته به راهی که می رود

تنها زمان اسیر ِ زمان است و زندگی ست

آزاده تر ز برق ِ نگاهی که می رود

ای جان ِ آتش آور ِ انسان ِ دردمند

دل بسته ای به شُعلهء ماهی که می رود

ای پایبندِ بویهء تأییدِ آفتاب

پیمان نهاده ای به گواهی که می رود

آئینه ای برابرِ خود گیر و درنگر

در گردش ِ هوا ، پَر ِ کاهی که می رود

چندین چه فتـنه ای به سرابی که تشنه ای؟

چندین چه ای گرسنهء جاهی که می رود؟

سرگشته اینچنین به شبستان ِ حُکم ِ باد

فرمان چه می بری زکُلاهی که می رود؟

هیزُم چه می نهی به اجاقی که مُرده است؟

بیرق چه می کشی به سپاهی که می رود؟

گوش ِ خبر نهاده به دامی که در ره است ، د

چشم ِ سفر سپرده به آهی که می رود : د


عشق است و آسمان ِ شگفتی به دامنش

مائیم و روزگار ِ سیاهی که می رود .د

......................................................
م.سحر

خدای را ، به که گوئیم؟

خدای را ، به که گوئیم؟

شب از دریچهء من روح ِ مه فراری بود
دلم خموش تر از کشتهء قناری بود
عبدالسمیع حامد شاعر افغانی

..................................................

مگر ستاره از این کهکشان فراری بود

که شب به تاری ِ روح ِ سیاهکاری بود؟

مگر چراغ ِ جهان مُرده بود و شبرو باد

به رهگذار ِ زمان گرم ِ راهداری بود؟

به روزگارِ طبیعت چه رفته بود که باغ

کنارِ نعش ِ بهاران به سوگواری بود؟

شکوفه ها طلبیدیم و خارها چیدیم

دری که باغنشان بود ، برصحاری بود

خدای را، به که گوئیم ؟ کانچه بر ما رفت

اگرچه از بدِ شیطان ، به نام ِ باری بود

دگر نماز به گرگان ِ کوه و دشت بریم

که گرگ یوسف ِ ما ذاتِ کردگاری بود

سیاوشان ِ زمین غرقِ ِ خون ِ سُهراب اند

که خنجر ِ پدری بود و ضربه کاری بود

مرا بر آتش و آب افکنید ، از آن که به خاک

مدار ِ دهر بر آئین ِ کینمداری بود

چنان ز یار و دیارَم بَدی جدای افکند

که کیمیا نظر ِ یار و چشم ِ یاری بود


هر آن سخن که دلم با خیال ِ میهن داشت

غریو غُربت و اندوهِ بیقراری بود. د

م.سحر

نامــــــه

نــــــــــــامــــــــه 00

به مادرم

................................

مام ِ مِهرِ منا که غُربتِ من

بی حضورِ تو جز غیاب نبود

بر من از دوری تو عُمری رفت

که مرا عُمر در حساب نبود

تندپو تاخت بر سمندِ شتاب

چشم برهم زدم ، شباب نبود

من ِ دور از من آن صفای تو بود

که جز آئینه دارِ خواب نبود

تشنه بود آن نگاهِ نوشین را

دل و جانم ، ولی مُجاب نبود

بی تو ام لحظه های شاد مگر

قصرِ بی روزن ِ حُباب نبود

یادِ پُرآفتابِ کودکی ام

جز غباری در آفتاب نبود

جادوی ِ ماهِ آسمانگـُذرم

گذران در سرودِ آب نبود

بی دم ِ گرم و دامن ِ تو دمیم

تهی از بیم و اضطراب نبود

سفری سهم بود اگر بامن

یادِ مِهرِ تو در رکاب نبود

چشم زخم ِ زمانه ام می کشت

گر دعای تو مستجاب نبود

*

گرچه آماج ِ محنت و کینم

نام ِ من می بری و روئینم

مام ِ مِهرِ من ، ای وفا بُنیاد

سایه ت از یادِ من دریغ مباد!0

....................................
پاریس ، 23/1/1998
م. سحر

زبان مادری

زبانِ مادری

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

...

صدای زنگِ حضور ، ای زبان مادری ام

....

چراغ ِ هستی ام ، ای مایهء دلاوری ام

...

تویی که دشمنت از من ربود نتواند

...

منم که با تو به هر دشمن است برتری ام

....

تو با منی و مرا بیم ِ هیچ غربت نیست

...

مرو که با تو من ام ، ورنه بی تو دیگری ام

...

به ذات ِ پاک ِ تو آمیخته ست ریشهء من

....

وگرنه بی تو همآغوش ِ ذات ِ بی بری ام

...

طراوت از تو بَرم گر درخت بارورم

...

وگرنه در تَف ِ آتش هَبا شود تَری ام

...

تو سرزمین ِ منی ، در منی که در سفرم

...

منم که می روم ، اما تویی که می بری ام

...

زیادگار تو خون ِ سیاوشم به رگ است

...

میان ِ آتش و آسوده از بدآوری ام

...

می مغانه به جام ِ جم از تو می نوشم

...

از آن زبادهء نوشینِ این و آن بَری ام

...

میان خیمهء خیام ، از تو با حافظ

...

نشسته گرم ِ غزلخوانی و سخنوری ام

...

به همنوایی ِ ساز تو می زند رَه ِ دل

...

سرود ِ جان ِ من ، این شیوهء نواگری ام

....

م . سحر

:::::::::::::::::::::::::::

آن لحظهء دیدار

آن لحظهء دیدار

....

هر لحظه که با من گذرت هست پریوار

...

از ذوق ِ تو سرمستم و از مِهر ِ تو سرشار

...

جان من و جان ِ تو دو نجوای حضورند

....

چون بانگ ِ دو همسایهء دیوار به دیوار

...

ای چشمهء صحرایی این تشنهء مهجور

....

وی شاخ گُل رُسته به دامان ِ نمکزار

...

با بویه ات آزادم و باهجر تو در بند

...

با ذوق ِ تو در خوابم و با یادِ تو بیدار

...

مأنوس ِ قفس بود و شگفتا به صدایت

...

پَر می کشد از سینه ام این مرغ ِ گرفتار

...

دل را چه نگفته ست که جان می دهد آواز؟

...

جان را چه نهفته ست که دل می کند اقرار؟

...

ای خستگی روح مرا ذوق ِ نوازش

....

وی جان ِ عطشناک ِ مرا چشمه و جوبار؛

....

با این شب دیرنده که در فصل جدایی ست

....

کی می دمد آن صبح من ، آن لحظهء دیدار؟